Þríþrautarkonan Guðlaug Edda Hannesdóttir hlaut í vikunni styrktarsamning hjá Ólympíusamhjálpinni vegna undirbúnings fyrir Ólympíuleikana í Tókýó 2020.
Átta einstaklingar frá sex sérsamböndum ÍSÍ fengu þennan styrk að þessi sinni og því um mikinn heiður að ræða fyrir hana og þríþraut á Íslandi.
Um er að ræða mánaðarlegan styrk fyrir hvern styrkþega að upphæð 1.000 bandaríkjadali vegna kostnaðar við æfingar og keppnir.
Íþrótta- og Ólympíusamband Íslands kallaði eftir tillögum frá sérsamböndum ÍSÍ og bárust umsóknir vegna 18 einstaklinga frá sjö sérsamböndum.
Allir þessir einstaklingar hafa það á stefnu sinni að ná lágmörkum og vinna sér inn keppnisrétt á Ólympíuleikana í Tókýó 2020 og hafa hafið stífan og kostnaðarfrekan undirbúning vegna þessa. Styrktímabil hófst þann 1. maí 2018 og stendur fram að leikum, nái styrkþegi að tryggja sér þátttökurétt.
Heildarkostnaðaráætlun styrkþega fram að leikum er margföld þeirri upphæð sem styrkir Ólympíusamhjálparinnar og ÍSÍ nema, en lauslega áætlað má reikna með að árlegur kostnaður á hvern einstakling í fremstu röð í heiminum sé um 10 m.kr.
Árangur íslensks afreksíþróttafólks skiptir miklu máli, en á bak við árangurinn eru einstaklingar sem eru mikilvægar fyrirmyndir fyrir íslenska æsku og þjóðfélagið í heild sinni. Til framtíðar er mikilvægt að hlúa enn betur að þessu fólki með því að gefa því tækifæri á að taka þátt í verðugum verkefnum og styðja við bakið á því með fræðslu og faglegri þekkingu sem og auknu fjármagni.
Stjórn Þríþrautarsambands Íslands er einstaklega þakklát Ólympíusamhjálpinni og ÍSÍ að hafa valið Guðlaugu Eddu sem styrkþega. Stjórnin hefur mikla trú á Guðlaugu Eddu og er þess fullviss að hún muni verða fyrsti Íslendingurinn til að taka þátt í þríþraut á Ólympíuleikunum í Tokyo árið 2020.
Guðlaug Edda skrifaði pistil á fésbókarsíðu sína eftir að hún fékk styrkinn. Hún vonar að hún geti verið öðrum góð fyrirmynd og hvatning til uppbyggingar barna- og unglingastarfs í þríþraut á Íslandi sem og þeim er stunda, sund, hjól og hlaup. Hún veit að hjarta hennar slær íþróttum og hún lifir fyrir þennan draum að komast á Ólympíuleikana í Tokyo 2020.
Hennar markmið er „Framför ekki fullkomnun“, sem verður hennar merki og hún hvetur alla til þess að fylgjast með sér, en hún er með fésbókarsíðuna edda@triathlon
Hér að neðan er að finna greinina sem Guðlaug Edda skrifaði:
GUÐLAUG EDDA SKRIFAÐI EFTIRFARANDI Á FÉSBÓKAR SÍÐU SÍNA:
Mánudaginn 25.06.2018 skrifaði ég undir Ólympíustyrk frá Ólympíusamhjálpinni fyrir Ólympíuleikana í Tokyo 2020 ásamt Þríþrautarsambandi Íslands.
Styrkurinn felur í sér fjárhagsaðstoð að Ólympíuleikunum í Tokyo 2020 og er veittur þeim sem möguleika eiga á að ná lágmarki á leikana, en þurfa til þess nauðsynlega peningaaðstoð til þess að styðja við keppnisferðir, æfingar og æfingabúðir, sjúkraþjálfun og annað sem þarft er.
Það er enn langt í land með að festa þríþraut í sessi á Íslandi, og þá sérstaklega í draft-legal keppnum, en ég vona að núna geti hafist uppbygging á slíku starfi. Ég trúi því að nú fari sýnileiki íþróttarinnar, sem við elskum öll svo mikið, að aukast, og þá sérstaklega á meðal krakka og ungmenna sem enn eru fá á Íslandi.
Það er ótrúleg viðurkenning í íslensku afreksíþróttalífi að hljóta þennan styrk. Fyrir mig mun styrkurinn muna ótrúlega miklu og gera mér kleift að fara í keppnisferðir sem nauðsynlegar eru til þess að safna stigum fyrir Tokyo, en ég hefði annars ekki getað farið í vegna peningaskorts. Fyrir þríþraut á Íslandi er þetta hvatning fyrir uppbyggingar barna- og unglingastarfs í þríþraut til þess að fjölga þátttakendum Íslands í keppnum ITU og ETU (junior og senior) á næstu árum og áratugum.
Ég vona að þáttaka mín í þessum draft-legal keppnum í þríþraut og vegferð að Ólympíuleikunum í Tokyo verði ungum og upprennandi sund-, hjóla-, hlaupa- og þríþrautarkrökkum hvatning til þess að prufa þríþraut eða aðrar multisport-keppnir. Ég vona að ég geti verið þeim fyrirmynd bæði í keppnum og fyrir utan þær.
Ég hef aldrei verið “hæfileikarík” íþróttakona, hvað svo sem það þýðir. Allur minn árangur í íþróttum hefur komið frá endalausri erfiðisvinnu á hverjum einasta degi og mínu vali á að setja íþróttir í forgang alla daga. Hefðir þú spurt gamlan þjálfara þá hefði sá hinn sami líklega ekki giskað á að ég væri komin á þennan stað í íþróttum. Ég var alltaf nokkuð góð, en ekki nógu góð til þess að ná á “hæsta stig” í íþróttum. Ég var of lítil, ekki með nógu góða tækni, ekki nógu löng tök, ekki nógu dýnamísk skref, of áköf, með of mikið af vöðvum, byrjaði “of seint” að synda og ég byrjaði “of seint” að hlaupa. En hjartað mitt slær í íþróttum (eins dramatískt og það hljómar). Ég elska íþróttir. Ég eyddi nokkrum mánuðum í að reyna að sannfæra sjálfa mig um að svo væri ekki. Að ég ætti að fá mér góða menntun, fá háar einkunnir, komast í frábæra skóla og á enda á vinnumarkaðinum í góðu og öruggu starfi. Það var reyndar frábær tími og ég lít upp til allra vinkvenna minna, vina og ástvina sem elt hafa sína drauma á þennan hátt. En sama hvað ég reyndi þá fór ég alltaf aftur í íþróttir og ég setti þær framar félagslífi, fjölskyldutíma og öllu öðru sem er svo yndislegt í lífinu líka. En það var mitt val og hefur skilað mér á þann stað sem ég er á núna. Hjartað mitt sló í íþróttum og ég fann að ég átti enn mikið eftir að gefa af mér á þeim vettvangi áður en ég færi í “venjulega” vinnu.
Sem betur fer á ég góða fjölskyldu og frábæra vini sem standa mér við hlið sama þótt ég geti ekki mætt í veislur, partý, eða hist jafn oft og ég myndi vilja. Það er erfitt og mjög eigingjarnt að vera fúli Jón sem aldrei getur gert neitt útaf æfingum og/eða keppnum, en þetta er mín “vinna” núna og ég er á vakt allan daginn. Takk fyrir að trúa á mig, yfirgefa mig ekki (þó ég sé stundum fúli Jón) og taka tillit til allra þessara æfinga. Án ykkar væri ekkert ég.
Mig langar til þess að vera fyrirmynd fyrir þá krakka sem telja sjálfum sér trú um að þeir séu ekki eða muni aldrei verða nógu góðir í þeirri íþrótt sem þau stunda. Ég vona að ég geti verið lifandi dæmi um hvað erfiðisvinna, óbilandi passjón, trú, sviti og tár geta skilað okkur langt í íþróttum (og lífinu almennt). Ég stend frammi fyrir erfiðri og langri vegferð, að reyna að komast inn á Ólympíuleikana í íþrótt sem ég hef stundað í tæp tvö ár. Hvort ég komist inn eða ekki verður tíminn að leiða í ljós. Ég er harðákveðin í því að gera mitt besta og ganga frá þessari vegferð stolt eftir að hafa gefið allt sem ég átti í þetta markmið. En sama hvað verður þá vona ég að mín vegferð verði innblástur fyrir aðra að láta drauma sína rætast og elta hjartað sitt. Mig langar til þess að keppa með það í hjarta að allt sem ég geri núna muni skila sér lengra og gefa þeim sem á eftir mér koma meiri tækifæri og betri undirbúning.
Ég fæ stundum þá spurningu ,,hvað ef þú nærð þessu ekki?” og ég hef átt erfitt með að svara því enda augljóslega stórt markmið hjá mér sem ég hef sett út í kosmósið og deilt með öllum þeim sem áhuga hafa. Eftir að hafa rætt þessa spurningu fram og aftur við Axel þá höfum við komist að þeirri niðurstöðu að svara ,,en hvað þetta tekst?”. Ég hef eytt alltof löngum tíma í lífi mínu hrædd við að mistakast með bilaða fullkomnunaráráttu og skammast mín ef ég fékk lágar einkunnir í prófum eða gekk illa í keppnum. Ég mun líklega aldrei verða fullkomin og það er allt í lagi. Ég vil frekar gera 100 mistök og mögulega ná árangri, heldur en að gera 0 en standa í stað. Þessvegna verður mitt hashtag #framförekkifullkomnun í öllu þessu ferli. Þó það verði án efa erfitt stundum, þá er ég harðákveðin í því að halda sjálfri mér ábyrgri og fylgja því eftir!
Ég hlakka til að deila þessum tímum með ykkur hérna á síðunni og taka ykkur með mér í þessa vegferð! Takk fyrir stuðninginn, án ykkar væri ég ekki hérna.
#AlltFyrirTokyo og #AlltFyrirÍsland
Seinnipartinn fórum við með hjólin og settum upp skiptisvæðið, höfðum hjólapoka og hlaupapoka en vegna klúðurs (hjá birgja segja þeir) þá voru pokarnir of litlir. Hjálmurinn stóð hálfur uppúr þó ekkert annað væri í honum, hlaupaskórnir rétt sluppu í pokann með gleraugum og derhúfu en þetta slapp allt saman til. 
Eftir uppsetninguna þá fórum við á keppnisfund þar sem óskipulag keppninnar kom betur í ljós en vegna Eurovision og annarra þátta átti ekki að halda keppnina en þeir þrjóskuðust við og redduðu því. Þessi redding kostaði miklar þrengingar á skiptisvæði. Þegar keppnin varð að Challenge (2016) þá var hjólabrautin lengd til að ná 90km, þetta var gert með því að setja inn tvær U-beygjur á hraðbrautinni á alla fjóra hringina. Þetta var ekki á neinu korti og kynnirinn kunni nánast illa við það að nefna þetta á fundinum. Annars leit allt ágætlega út og við vorum klárir. Eftir fundinn var kvöldmatur og beint í háttinn.
Á hjólinu ætlaði ég að halda um 260W og taka þetta easy á 2:15, það hljómaði easy miðað að brautin var marflöt og á hraðbraut, ein brekka með 70m hækkun farin fjórum sinnum. Þó þessar U-beygjur væru þarna þá væri þetta nú samt ekkert mál, fljótt að ná upp hraðanum aftur og bara keyra á þetta. Nema hvað að brautin var bara alls ekki marflöt, það var stanslaust rúll upp og niður og brekkan undir lokin var alveg þokkaleg. U-beygjurnar voru með um 100m á milli þannig það var farið hægt í gegnum báðar. En það var lítið annað en að halda plani og vona það besta. Eftir fyrstu tvo hringina var NP 257W sem var vel eftir plani. Tíminn aftur á móti var ekki eftir plani, fyrstu tveir voru á 71:53. Meðalhraðinn var að flökta í kringum 36km/h í staðinn fyrir 40km/h eins og planið var. En jæja, lítið í því að gera. Rúllaði seinni tvo hringina á 72:10, mjög steady. En var þar farinn að finna fyrir rassvöðvanum og stressaðist aðeins með hlaupið. Kláraði um 1.3L á hjólinu og greip bananabita á drykkjarstöð. Wöttin voru um 255W NP en ég tengdi ekki wattamælinn við úrið og eyddi úr tölvunni án þess að doublechekka þannig er ekki með tölurnar. 
Ég fór úr skónum fyrir dismount, stökk af hjólinu og hljóp með það að rekka, fann vel fyrir rassvöðva þarna og leist ekki of vel á hlaupið. Setti hjálminn á hjólið, sótti hlaupapokann, fór í sokka og skó, setti gleraugun á mig, tók derhúfuna og fór af stað. Hljóp á um 4:10 pace en draumurinn hafði verið sub 4:00. Hellti vatni yfir mig á fyrstu drykkjarstöð, fékk mér red bull og hellti yfir mig vatni á annarri, hellti svo yfir mig ýmist glasi eða flösku af vatni á hverri drykkjarstöð (um 2.5km fresti). Eftir tvo hringi á hlaupinu þá var tíminn ekki nema tæpar 39mín. Þetta var ekki að stemma þar sem lykkjan að markinu væri ekki að fara að fylla upp. Hugsaði með mér að svona myndi ég þó kannski ná að bæta upp fyrir hjólið og ná undir 4:20. Splittin á hringina voru 18:58-19:39-19:50-19:31 en hver hringur var rétt um 4.6km í stað 5km sem hann hefði átt að vera. Ég reyndi að halda vel uppi tempó til að eiga séns í sub 4:20 og leit það út fyrir að ætla að ganga, en þar sem ég var ekki viss hve langt væri að hlaupa að markinu eftir síðasta hring þá var bara að halda vel á spöðunum. Pikkaði vel upp af fólki á hlaupinu en þar sem þetta voru fjórir hringir og 3 mismunandi keppnir á sama tíma þá vissi ég aldrei hvort ég væri að græða sæti eða bara egoboost. Eftir síðasta hringinn hélt ég góðu tempói í markið og kláraði undir 4:19. Markmiðinu náð þrátt fyrir ólöglega braut. 
2. júní náði Guðlaug Edda Hannesdóttir 17. sæti á Heimsbikarmótinu í þríþraut sem fram fór í Cagliari á Sardiníu á Ítalíu en keppt var í hálf ólympískr
Eins og öllum má ljóst vera þarf nýliðun í þríþraut eins og í öðrum greinum. Þetta framtak Bjarka Freys hefur að sögn ekki fengið nægilega góðar undirtektir því einn unglingur mun hafa mætt á kynningarfundinn. Betur má ef duga skal.
Allt um þríþraut 