Með köppum í Kona

Stutta útgáfan (fyrir athyglisbrostna og tímabundna)

Ég var þess heiðurs aðnjótandi að fá að keppa í Ironman World Championship í Kailua-Kona á Hawaii þann 12. október 2019. Vann mér inn keppnisrétt með góðum árangri í 40-44 ára aldursflokki í Ironman Barcelona í október 2018.
Keppendur í ár voru hátt í 2.400 frá hátt í 100 þjóðlöndum.
Keppnin gekk nokkuð vel og ég kom í mark á tímanum 9:39:29, sem skilaði mér 39. sæti í 40-44 ára aldursflokkinum af þeim 275 sem kláruðu þrautina innan 17 tíma markanna (315. sæti af öllum 2.271 sem kláruðu).

Sund – 1:11:39 (188. í aldursflokki, 1.255. í heildina)
T1 – 3:14
Hjól – 5:10:18 (93. í aldursflokki, 560. í heildina)
T2 – 3:18
Hlaup – 3:11:02 (11.í  aldursflokki, 116. í heildina)

Þetta hafði Redbull.com að segja um keppnina í ár:
„For the past two years the notorious winds that ravaged the IRONMAN World Championship were dormant; this year, however, the easterlies were back with a vengeance, as was a swell like no other, which forced everyone to battle both nature and each other.“
Rauðnautinu fannst sem sagt mjög hvasst og extra erfitt í sjóinn þetta árið. Ég get því ekki verið annað en mjög sáttur við tímann hjá mér – er 20 mín hægari en tíminn hans Geirs Ómars í fyrra (2018, 9:19) en þá töluðu menn um bestu aðstæður í 40 ára sögu keppninnar og það þykir þess utan afrek að klára Ironman Kona yfir höfuð og 10 tímar þykja bara fjandi góður tími. 🙂

Magnað þriggja ára Öskubuskuævintýri að baki hjá mér og ég get ekki annað en verið þakklátur fyrir að hafa heilsu, löngun og bakland til að hafa komist þetta langt á þessum stutta tíma í sportinu. Mikið ævintýri að fá að taka þátt í þessari frægu Kona keppni, sem maður hefur svo mikið lesið um og horft frá síðustu árin.
Nú er hins vegar komið að Ironman pásu hjá mér, amk. árið 2020, en hver veit hvaða vitleysa mér dettur í hug á því ári… Kannski stefni ég á annan járnkarl árið 2021, en kannski segi ég þetta bara gott af þessum lengri þríþrautum. Kannski reyni ég að bæta Barcelona tímann minn og kannski langar mig einhvern tímann að reyna að komast aftur til Kona. Leyfum þessu bara að gerjast í vetur og sjáum hvort mig grípi járnhungur fyrir árið 2021 eða síðar…

Ekki verður hjá því komist að þakka þeim fjölmörgu sem komu að þessu hjá mér á einn eða annan hátt.
Þakka öllum æfingafélögum og þjálfurum í Ægir3 kærlega fyrir að deila þessu ævintýri með mér.
Sérstakar þakkir fyrir stuðninginn fá Síminn, GÁP og Eins og fætur toga (Úthald.is). Einnig Geir Ómars fyrir upplýsingar og pepp varðandi Kona og alls konar pælingar, José í GÁP fyrir aðstoð við hjólin og allt saman, Einar Sigurjóns fyrir hnoðið og hjólatöskuna, Ari Odds fyrir græjurnar og síðast en alls ekki síst Ása og krakkarnir fyrir stuðninginn og þolinmæðina þriðja járnárið í röð…

Langa sagan

Fyrir áhugafólk en stærri ritverk, þá kemur hér að neðan langa útgáfan.
Varúð! Þetta gæti kallað á allt að 2-3 kaffibolla og jafnvel Prince Polo.
Söguna er einnig hægt að panta innbundna í þremur veglegum handskreyttum bindum.

Um Ironman
Fyrir þá sem ekki þekkja til, þá er Hawaii „fæðingarstaður“ Ironman. Fyrstu þríþrautarkeppnirnar voru haldnar í Kaliforníu í byrjun áttunda áratugarins og voru þær komnar í sæmilega mótað form undir lok áratugarins með nokkrum mótaröðum í styttri vegalengdum, vísi að stöðluðum vegalengdum og vísi að atvinnumennsku með auknum áhuga íþróttavöruframleiðenda.
Ironman sem „hugtak“ fæddist í veislu hjá hermönnum á Hawaii þar sem verið var að karpa um hvort hjólreiðamenn eða hlauparar væru meiri íþróttamenn. Talið barst að VO2max mælingum helstu íþróttahetja þess tíma og að sundmenn væru nú engir aukvisar heldur. Flotaforinginn John Collins og konan hans Judy lögðu til að haldin yrði keppni þar sem þrjár helstu úthaldskeppnirnar á Oahu eyju á Hawaii – 3,8km Waikiki víðavatnssundið, 180km hjólakeppnin kringum eyjuna og Honolulu maraþonið – yrðu sameinaðar í eina þríþraut og sá sem myndi sigra hana myndi kallast „Iron Man“.
Fyrsta keppnin var haldið í febrúar árið 1978 á Oahu eyju og mættu 15 keppendur til leiks. Engin brautarvarsla eða drykkjarstöðvar voru í boði – það var einfaldlega ræst í fjörunni og keppendur áttu að klára þrautina upp á eigin spýtur. 12 keppendur kláruðu keppnina og var sigurtíminn 11:46.
Árið 1979 var keppnin aftur haldin á Oahu með svipuðum keppendafjölda og 1978. Þá kláraði fyrsta konan þrautina á 12:55 (5. sæti) og sigurtíminn var 11:15. Blaðamaður Sports Illustrated var staddur á Hawaii á þessum tíma til að fjalla um golfmót og fékk leyfi frá ritstjóranum til að skrifa pistil um keppnina og birtist í kjölfarið 10 blaðsíðna grein um Ironman keppnina í síðum blaðsins og fékk mikla athygli.
Umfjöllun Sports Illustrated kynti undir áhuga á keppninni og árið 1980 mættu yfir 100 keppendur til leiks og var Dave Scott þar á meðal. Hann vann keppnina með yfirburðum á 9:24 og bætti fyrra met um næstum 2 klukkutíma.
Árið 1981 var keppnin færð frá Oahu til „stóru eyjunnar“ (Hawaii), nánar tiltekið til bæjarins Kailua-Kona á vestanverðri eyjunni. Keppendur voru rúmlega 300 talsins og þurftu núna ekki að mæta með eigið stuðningslið og keppnin komin með vísi að núverandi formi hvað varðar skiptisvæði, drykkjarstöðvar og slíkt.
Árið 1982 urðu vatnaskil í sögu Ironman þegar ABC mætti með myndatökulið til að sjónvarpa frá keppninni (ekki í beinni útsendingu þó). Tökuliðið nær upptökum af ótrúlegri dramatík þegar Julie Moss, þá fyrst kvenna, hnígur niður á lokametrunum og nær á einhvern ótrúlegan hátt að skríða yfir marklínuna eftir nokkrar misheppnaðar tilraunir til að hlaupa í mark. Í hamaganginum sáu fáir Kathleen McCartney hlaupa fram úr Moss í myrkrinu og stela sigrinum í kvennaflokki með 26sek mun yfir Moss. Dave Scott hafnar í öðru sæti í karlaflokki eftir að hafa misst af 1981 keppninni vegna meiðsla.
Keppnin var færð frá febrúar til október og voru því tvær keppnir haldnar árið 1982. Dave Scott vinnur sína aðra keppni og verður þar með fyrstur til að vinna í tvígang. Mark Allen er einn þeirra fjölmörgu ungu íþróttamanna sem heilluðust af Ironman eftir umfjöllun ABC útsendingarinnar. Allen ógnar sigri Scott en hjólhesturinn bilar og hann hættir keppni.
Árið 1983 er brugðist við auknum áhuga með fyrstu „úrtökumótunum“ í Bandaríkjunum og 17 klst tímamarkinu er komið á fót (og er enn við lýði).
Dave Scott vinnur keppnina samtals sex sinnum fram til 1988.
Paula Newby-Fraser vinnur keppnina 1986 á 9:49 (nýju kvennameti) og hún vinnur keppnina alls átta sinnum fram til 1996, mest allra.
Mark Allen vinnur svokallað „Iron War“ – sögulegt einvígi milli hans og Dave Scott árið 1989 en sú keppni hefur verið kölluð „the greates race ever run“. Allen vinnur keppnina alls sex sinnum til 1995, jafn oft og Scott.
Margar Ironman hetjur hafa sett nafn sitt á spjöld sögunnar í Kona, þám. Chrissie Wellington, Miranda Carfrae, Daniela Ryf, Jan Frodeno, Chris McCormack, svo aðeins nokkur nöfn séu nefnd.
Ironman er í dag orðið gríðarstórt apparat og í aðdraganda Kona keppninnar 2019 voru haldnar hátt í 50 keppnir í heilum Ironman í 27 löndum um allan heim með um 95.000 keppendum (og amk. annað eins í hálfum Ironman auk þess sem fjöldi keppna í heilum og hálfum eru í Challenge seríunni). Um 100 atvinnumenn (50+ af hvoru kyni) og 2368 áhugamenn („age-groupers“) unnu sér inn þátttökurétt í ár í undankeppnunum, þar af 73% karlar. 45-49 ára karlar voru fjölmennastir (rúmlega 300), aðeins fleiri en 40-44 ára karlar (minn aldursflokkur). 256 keppendur voru 60 ára eða eldri, sá elsti 86 ára (japanskur karl) og yngsti 18 ára (frönsk kona).
2271 keppandi (96%) kláraði keppnina í ár innan 17 tíma markanna þannig að um 100 manns hafa ýmist ekki náð að klára eða ekki hafið keppni.
Áætlað er að um 20 milljón manns hafi fylgst með streymisútsendingu frá keppninni í Kona árið 2018.

(Heimildir:  Og ironman.com, Iron War)

Undirbúningur

Í aðdraganda Kona gerði ég hlutina svipað og fyrir Barcelona 2018 enda gekk sá undirbúningur mjög vel og því lítil þörf á einhverri uppstokkun í prógramminu. Ég tók restina af október eftir Barcelona í æfingafrí og byrjaði rólega í nóvember og var fram að áramótum að koma mér í gang aftur. Fór þó ekki almennilega í gang fyrr en seinni part febrúar því ég tók eldhúsið heima í gegn í janúar og febrúar og það tók sinn toll á frítímann og á skrokkinn.
Eftir sumarfríið í byrjun ágúst bætti ég loksins við stuttum þrekæfingum 1-2x í viku. Gerði töluvert af þessum æfingum fyrir Austurríki 2017 en afar lítið fyrir Barcelona. Þetta voru aðallega stuttir þrekhringir (20-30mín) með fókus á kjarnaæfingar en einnig voru þarna æfingar fyrir axlir, læri, hamstring og fleira. Ég held að þetta hafi gert mér gott, sérstaklega fyrir efri hlutann og það vonandi skilað einhverju, einkum í sundinu, og vonandi minnkað líkur á meiðslum.
Æfingamagn var annars „hóflegt“ framan af (6-10 tímar á viku) en jókst töluvert skarpt kringum 1. júlí þegar fór að líða að sumarfríi og stigmagnaðist fram í miðjan september þegar „tapering“ hófst fram að Kona. Stærsta vikan var um miðjan september, tæpir 16 tímar þá vikuna (6km sund, 247km hjól og 43km hlaup auk hitaaðlögunar).
Sund:
Ljóst var að ég þyrfti að hysja upp um mig brækurnar í sundinu, því í Kona er synt í heitum sjó og blautbúningar ekki leyfðir – bara sundskinn („swimskin“), sem veita ekki flot en efnið í þeim gerir mann aðeins rennilegri í vatninu.
Ég var sæmilega duglegur að synda eftir að ég komst aftur í gang eftir haustfríið en þó ekki neitt sérlega markviss í æfingum. Mætti lítið undirbúinn og frekar stressaður í Þorláksmessusundið og það gekk alls ekki vel og var ég að synda þar mikið hægar en ég ætti að geta en það endurspeglaði bara langsundsformið á þeim tíma (og hvað ég er/var með litla hraðatilfinningu í sundinu).
Í apríl tók ég eigin „30 daga sundáskorun“, þar sem ég fór nánast á hverjum degi að synda í heilan mánuð (held ég hafi misst úr tvo daga). Krafan var ekki á magn heldur ástundun – bara mæta í laugina með fókus á tilfinningu og að líða vel í vatninu og synda að lágmarki 500m. Á þessum 30 dögum tókst mér loksins að ná kollhnís snúningnum, sem ég var búinn að streða við í tvö ár en aldrei náð almennilega. Framfararnir í hraða og líðan í vatninu voru líka miklar og stórbætti ég mig í CSS testi hjá Gylfa þjálfara í maí.
Náði ekki að mæta nógu oft í víðavatnssund vegna árekstra í fjölskyldudagatalinu en náði þó nokkrum ágætis túrum yfir sumarið. Hefði þó viljað fara miklu oftar en raunin varð en það slapp til því mér fannst mikilvægara að vinna í hraðanum í sundlauginni heldur en bæta reynsluna í víðavatnssundi, því mér hefur liðið ágætlega í opnu vatni og gengið nokkuð vel að synda beint og synda í kjölsogi frá öðrum sundmönnum.
Sundið í Kópavogs- og Hafnarfjarðarþrautunum í maí gengu nokkuð vel en Laugarvatn (hálfur járnkarl) og Kjósarspretturinn (hálfólympísk) ekki nógu vel.
Sundæfingar í ágúst og september miðuðu á að byggja upp úthald og tempó getu í sundskinni og gekk það prógramm ágætlega. Þegar leið að keppni var ég farinn að geta synt 3000m samfellt frekar áreynslulaust á 1:55/100m og nokkur 600-800m sett á undir 1:50/100m. Var því með vonir um að geta synt í Kona í söltum sjó í einhverju drafti, vel hvíldur og í keppnisskapi á kringum 1:50/100m eða um 1:10 IM tíma og í versta falli á tæplega 2:00/100m eða um 1:15 IM tíma. Til samanburðar tel ég að ári fyrr hefði ég sennilega ekki getað gert mér vonir um nema í besta falli 1:15-20 IM tíma án blautbúnings þannig að þó sundið sé enn mín langveikasta grein, þá er ég samt búinn að bæta mig um 5-10mín á IM vegalengdinni á einu ári. Enn nóg rými til úrbóta og þetta kemur allt með kalda vatninu…
Hjól:
Breytti litlu í hjólaæfingum frá Barcelona. Helsta breytingin var að ég fór í júní og september í mjólkursýrupróf hjá Sigga Erni til að fá nákvæmari tölu á fitubrennslu- og mjólkursýruþröskuldana hjá mér heldur en FTP testin gefa. Gerði nokkrar taktískar æfingar út frá þeim sem miða að því að hækka mjólkursýruþröskuldinn og úthald nálægt þeim þröskuldi. Það kom mér reyndar á óvart hversu lítið ég hreyfði við þessum mælingum miðað við hvað ég hjólaði mikið (og erfitt) yfir sumarið. En einhver hluti af skýringunni gæti verið hversu lítið ég var í innihjóli milli prófanna en þau voru tekin á trainer á mínu eigin hjóli. Það var reyndar marktækur munur á hversu mikið lægri púlsinn hjá mér var á fitubrennsluþröskuldinum, sem er góðs viti á löngum hjólalegg eins og í Ironman (~5 tíma).
Að öðru leyti var sumarið svipað og árið áður. Byrjaði fljótlega eftir páska að fara á racer og TT-hjóli út á þjóðvegina (með Ægir3, Síma-liðinu og einn) og var farinn að hjóla 100km túra strax í lok apríl og fór samtals tólf 100km+ túra yfir sumarið (lengsti 133km, tæpir 5 tímar).
Keppti með Símanum í WOW Cyclothon (10 manna lið), í Gangamótinu milli Siglufjarðar og Akureyrarog í TT keppni á Akureyri auk allra þríþrautanna hér heima að sjálfsögðu.
Eftir seinna mjólkursýruprófið og síðustu tempó æfingarnar fyrir Kona taldi ég mig vera í jafnvel örlítið betra formi en fyrir Barcelona og ég ætti að geta haldið 230-240W við bestu aðstæður en þyrfti mögulega að tóna það niður um 10-20W út af hitanum í Kona.
Hlaup:
Hlaupin hafa almennt verið aftast hjá mér á forgangslistanum, einfaldlega vegna þess að þar er ég langsterkastur og þarf tiltölulega lítið að hlaupa til að koma mér í 90-95% form og með hjóli og sundi hef ég hreinlega ekki tíma til að ná þessum síðustu 5-10% upp í mitt allra besta hlaupaform.
Framan af vetri var prógrammið litað af hálfmaraþoni í Berlín í apríl, sem Ása plataði mig með sér í. Ása vildi að ég færi bara með henni og vinafólki út og „joggaði“ 21km með þeim en það er alveg fráleitt fyrir mig að mæta í keppnishlaup í hraðri braut í útlöndum án þess að gera mitt besta (eða reyna það alla vega). 🙂 Æfingar á brautinni með Ægi gengu mjög vel og ég var að bæta mig í Cooper testi, átti ágætis Powerade- og Gamlárshlaup og fór 3000m á öldungamóti í febrúar á 9:57. En í kjölfar öldungamótsins reif ég eitthvað aftan í hamstring og gat eiginlega ekkert hlaupið í 3-4 vikur í febrúar og mars og óljóst hvort ég gæti yfir höfuð hlaupið í Berlín, hvað þá náð að bæta mig. En ég gat hjólað þrátt fyrir meiðslin og meistari Einar sjúkraþjálfari hamaðist á mér og náði að tjasla mér í nógu gott stand til að geta náð nokkrum gæðavikum fyrir keppnina.
Ég vissi ekki alveg hvort ég hefði trú á sjálfum mér og undirbúningnum þegar ég mætti á ráslínuna í Berlín í byrjun apríl en var ákveðinn í að gefa allt sem ég ætti í þetta fyrst ég var búinn að ná þó þetta góðum vetri fram að meiðslunum og var búinn að ná mér skítsæmilega. Markmiðið í upphafi vetrar var að fara undir 1:17 en eftir meiðslin var ég búinn að tóna það niður í undir 1:18 sem A-markmið og bætingu sem B-markmið (gamla PB 1:18:47). Keppnin gekk vel framan af og ég var á target hraða fyrstu 12-13km en var farinn að streða seinni partinn og það stefndi í að ég væri að missa af markmiðinu kringum 15-17km markið en ég náði að rífa mig aftur í gang kringum 17-18km og síðasti km var tekinn af krafti og ég skilaði mér í mark á 1:17:46 (61sek bæting, 3:41/km).
Eftir Berlín hvíldi ég hlaupin alveg í næstum mánuð til að gefa hamstring færi á að jafna sig almennilega til að vera ekki hálf-laskaður í aðdraganda Kona. Var því ekki í neitt sérstaklega góðu hlaupaformi þegar ég mætti í hálfa járnkarlinn á Laugarvatni í júní og hlaupið mitt þar í samræmi við það.
Ég tók hlaupin svo föstum tökum í júlí, ágúst og september og var kominn á mjög góðan stað í byrjun september (eiginlega of snemma). Var þá að klára nokkuð sannfærandi langar æfingar úr maraþonprógrammi miðað við 4:05-4:10/km hraða þannig að hraði upp á 4:15/km (3ja tíma maraþon) var frekar þægilegur og vel raunhæfur í járnkarli við góðar aðstæður – en svo var óljóst hversu mikið hitinn og rakinn í Kona myndu hægja á mér.
Hiti:
Hitinn og rakinn í Kona var mitt stærsta áhyggjuefni. Ég er sæmilega stór skrokkur (~75-77kg öllu jöfnu og ~73kg keppnisþyngd) og ég svitna þess utan frekar mikið og það tvennt vinnur mjög gegn mér í hita (minni skrokkar kæla sig betur í hita). Það var því ljóst að ef ég ætlaði að eiga einhvern möguleika á góðu gengi í Kona, þá þyrfti ég að fara í markvissa hitaaðlögum.
Fyrir Barcelona tók ég góðan slatta af gufubaðsæfingum og mér fannst það gera mér gott. Í aðdraganda Kona tók ég þetta einu skrefi lengra enda um mun erfiðari aðstæður að ræða. Byrjaði að sitja óreglulega í gufu frá byrjun júlí en þetta var ekki farið að kallast „prógramm“ fyrr en í byrjun ágúst (tveimur mánuðum fyrir keppni) en í ágúst var ég oftast 2x í viku í einhvers konar hitaaðlögun og í lokavikunum var ég 2-3x í viku.
Framan af voru þetta bara gufubaðsferðir eftir æfingar (heima eða í sundi/ræktinni) en í lok ágúst fór ég að bæta við traineræfingum með hjólið í dyragættinni á gufunni heima og með hitara og viftu í sólskálanum (lengst 2 tímar svoleiðis). Tók eina æfingu í Laugum þar sem ég var til skiptis í eimbaði og á hlaupabretti í 10mín í senn (þrjú svoleiðis sett). Síðustu 2-3 vikurnar fór ég reglulega í eimbaðið í Laugum eftir sundæfingar því það ætti að líkja betur eftir Kona aðstæðum heldur en þurrgufa (sauna), sem er heitari en með lítinn raka.
Þegar ég kom út var ljóst að það veitti ekkert af þessum undirbúningi, því það er virkilega heitt og rakt í Kona. Þegar við komum á flugvöllinn kl. 21 um kvöld mætti okkur veggur af þykku heitu lofti sem var alveg kæfandi – 25-26°C og 80% raki.
Það var erfitt að sofa almennilega fyrstu dagana því það var jafn heitt inni í íbúðinni og úti – ég lá bara berháttaður á rúminu með viftuna í botni í svitakófi. Þetta smá vandist eftir nokkra daga en var samt ekki nema rétt bærilegt eftir rúmlega viku dvöl.
Fyrsta morguninn fór ég snemma út að hlaupa – kl. 8 eða svo – en strax þá var sólin komin hátt á loft og mér leið eins og í bakaraofni. Gat hlaupið ágætlega á flötum köflum en í brekkunum komst ég ekkert áfram. Ákvað að ég skyldi fara mjög rólega í æfingar fyrstu dagana. Hitinn almennt yfir daginn var 30-31°C, brakandi sól og 60-70% raki.
Ég synti nánast á hverjum degi og tók einhverjar hlaupa- og/eða hjólaæfingar flesta dagana fram að keppni (nema daginn fyrir) og þetta smá vandist en var samt alltaf aðeins erfitt, sérstaklega að hlaupa – fann minna fyrir hitanum á hjólinu en svitinn lak samt í stríðum straumum.
Hitaaðlögunin virðist raunar hafa gengið það vel að þegar ég fór með fjölskyldunni að snorkla tveimur dögum fyrir keppni á skýjuðum rigningardegi með kannski 25°C hita, þá skalf ég af kulda, bæði í sjónum og uppi á landi. 🙂

Morgunstund gefur…

Fyrir keppni:
Skilaði af mér hjólinu á skiptisvæðið eftir hádegið á föstudeginum. Sjálfboðaliði tók við mér og fór með mig ítarlega afturábak í gegnum skiptingarnar, sem var pínu ruglandi því það voru ekki komnar allar girðingar sem yrðu í keppninni og ekki nema ca. helmingur af hjólunum kominn á svæðið. En ég sá þetta nokkurn veginn fyrir mér og ætlaði að renna gróflega í gegnum þetta í réttri röð þegar ég mætti um morguninn. Var í smá vafa um hvort ég ætti að festa skóna á hjólið eða taka þá með um morguninn. Gaurinn mælti mjög sterklega með að setja þá á hjólið, því fólk hafi lent í því þarna að gleyma skónum heima um morguninn og þá er oft orðið of seint að redda því þegar það uppgötvast – bömmer! Það var rigning í kortunum svo ég hikaði en ég kæmi svo sem hvort eð er rennblautur upp úr sundinu svo skórnir yrðu alltaf hundblautir strax.
Fór að sofa um kl. 19 kvöldið fyrir og svaf ágætlega til ca. 1 um nóttina en þá fór ég að pissa og sofnaði ekki aftur fyrir fiðringi. Lá því andvaka til kl. rúmlega 3 og fór þá að græja mig. Fékk mér tvær ristaðar beyglur með hnetusmjöri og sultu og smá orkudrykk og var snöggur að græja mig í gallann og smyrja mig með núningskremi. Svo var bara að skella dótinu í pokann og henda sér út úr húsi kl. rúmlega 4.
Það er alltaf spennuþrungið að fara af stað að járnmorgni. Kolniðamyrkur og fiðringur í loftinu en samt einhver stóísk ró yfir öllu. Við vorum svo heppin að gistingin okkar var í 10 mín göngufjarlægð frá fyrsta stoppi fyrir skutlustrætó á vegum keppninnar. Ása slapp því við að skutla mér niður í bæ um miðja nótt og ég rölti í rólegheitum einn míns liðs þangað í myrkrinu. Vinalegir járnfarendur á bíl buðu mér far þegar ég var næstum kominn en ég afþakkaði boðið. Skutlan rúllaði af stað og keyrði eftir Ali´i Drive langleiðina inn að marksvæðinu. Ég var einn af ca. 5 sem fóru inn á fyrstu stöð en síðan bættust nokkrir við á nokkrum stoppum á leiðinni og ca. miðja leið í bæinn var skutlan orðin stappfull og tók ekki við fleirum, en það átti að vera samfelldur skutlugangur allan morguninn þannig að væntanlega hafa allir fengið far fyrir rest.

Höfnin og skiptisvæðið. „Veit duftsins son nokkra dýrðlegri sýn…“ (EB)

Um 5 mín labb var frá skutlustoppinu að skiptisvæðinu og ég var kominn þangað vel fyrir kl. 5. Fyrsta verk var að finna pumpu, því það mátti ekki mæta með sína eigin, en það var ágætis framboð af þeim í boði hússins þannig að áhyggjur mínar af linum dekkjum og stressi við að fá pumpu voru ástæðulausar. Næsta verk var að núllstilla aflmælinn og síðan að fylla á brúsana og koma þeim fyrir á hjólinu. Þetta tók ekki nema örfáar mínútur en ég dundaði mér samt aðeins lengur við hjólið og fór svo einu sinni í gegnum allt skiptisvæðið og fór í þúsundasta skiptið yfir í huganum hvað ég ætlaði að gera í T1 og T2 og í hvaða röð.
Þegar þessum fáu morgunverkum var lokið var ekkert annað að gera en að fara í sundgallann, smyrja tærnar með sleipiefni og skila af sér morgunfötunum og skónum og skella sér í kamarröðina til að kreista út eitt lokahlass. Var búinn að fara eina kamarferð þegar ég mætti á marksvæðið og var þá með símann til að lýsa upp dolluna en þarna í seinni ferðinni var ég búinn að losa mig við allt nema sundgleraugu og -hettu svo þetta síðasta morgunverk varð óhjákvæmlega að leysa af hendi í svartamyrkri…
Fisléttur og til í slaginn skellti ég mér svo út á Ali´i Drive þar sem sund starthólfin voru.

Sundið – 1:11:39
Sundstartinu var breytt í ár en alla tíð hefur Kona verið með hópstart þar sem allur mannskapurinn er ræstur í einu (nema atvinnumennirnir sem voru og eru ræstir fyrst í karlaflokki og 5 mín síðar í kvennaflokki). Þetta fyrirkomulag er búið að liggja þungt á sálarlífi mínu frá því ég skráði mig fyrst í járnkarl 2016 en bæði Austurríki og Barcelona voru með rúllandi start þannig að ég hef sloppið við þessi ósköp hingað til. Að synda af stað í 2000 manna þvottavél og eiga hættu að verða ýtt í kaf, láta synda yfir mig eða fá spörk og högg í hausinn var ekki að hljóma eins og góð skemmtun í mínum eyrum. Hafði lesið sögur af fólki í Ironman, sem var nánast drukknað á upphafsmetrunum þegar það varð undir holskeflunni og ekki gert meira þann daginn en að synda strax í land og fara heim með skottið á milli lappanna.
Alla vega, þá var breytingin í ár sú að ræsa aldursflokkana í 11 rásbylgjum, sem færu af stað á 5 mín fresti fram eftir morgni. Markmiðið með breytingunni væri ekki að róa mitt sálartetur heldur til að dreifa fólki betur í tíma og rúmi, yfir sundbrautina, skiptisvæðið og síðast en ekki síst á hjólaleiðinni, þar sem hefur verið vandamál með umferðarsultu. Pælingin var að fólk yrði áfram ræst með sínum aldursflokki þannig að „absolute tími“ gilti í keppninni þannig að röð manna/kvenna yfir marklínuna í hverjum aldursflokki væru röð þeirra í aldursflokkakeppninni – sem er ekki tilfellið í venjulega rúllandi startinu þar sem fólk fer út að synda á alls konar tímum, óháð aldursflokki (ég gæti komið hálftíma á eftir jafnaldra mínum yfir línuna en samt verið fljótari en hann ef hann hefði farið meira en hálftíma á undan mér af stað í sundið). Þetta þýddi að 200-300 manns færu af stað í hverri bylgju og það hljómaði aðeins yfirþyrmandi en þó mun skárra en 2000+ manna hópstartið og þýddi að ég hefði möguleika á að hengja mig t.d. í kjölsog á hröðum sundmönnum úr bylgjunni á eftir mér (sem hefðu þá unnið upp 5 mín forskotið á mig) ef ég missti af góðum hóp í minni eigin bylgju. Einn galli á gjöf Njarðar – ef maður missir af starthópnum sínum og ræsir í röngum hóp, þá er maður rekinn úr keppni! (nema maður mátti í algjörri neyð ræsa með aftasta hópnum kl. 7:30, Kukui, en væri þá ekki gjaldgengur til verðlaunasætis í aldursflokki).
Jæja, ég var tæpan klukkutíma í starthólfinu fyrir sundið. Sá þar á risaskjá startið hjá atvinnumönnunum (karla kl. 6:25 og kvenna kl. 6:30) og var furðu rólegur miðað við hverju ég átti von á. Eftir atvinnumannastartið voru hreyfihamlaðir/hand-cycle ræstir og kl. 6:55 var fyrsta aldursflokka-ræsið hjá 18-39 ára körlum og þá var ég kominn að stiganum niður í fjöruna og þurfti að passa mig að slóra ekki því ég þurfti að synda eina 150m út að startbaujunum fyrir ræsið mitt kl. 7:00. Mér fannst ég vera á hættu á að missa af startinu því það tók dágóða stund að synda þennan spöl en ég endaði svo á að svamla á línunni í 1-2 mín áður en ræst var. Ég staðsetti mig ca. 1/3 frá innri baujunni (þar sem hröðustu ættu flestir að vera), því ég vildi vera með sæmilega hraða sundmenn í kringum mig til að fá gott kjölsog án þess að vera fyrir þeim hröðustu og láta synda mig í kaf. Þessi strategía gekk bara ágætlega og ég fór sæmilega þétt af stað án þess að streða eitthvað mikið, reyndi að finna lappir til að elta og það gekk alveg. Flestir í kringum mig voru full hraðir reyndar eftir startið og það var ansi mikil kraðak þarna svo það var erfitt að finna einhvern „passlega hraðann“ sem var nóg pláss í kringum til að elta. Smám saman tognaði á hópnum og tempóið settlaðist aðeins í kringum mig og ég var eitthvað að synda á milli fóta en gat ekki elt neinn einn í mjög langan tíma og synti örugglega hátt í 1/2 eða 1/3 af fyrri partinum einn míns liðs á milli hópa en það gekk alveg fínt samt.
Fékk nokkur högg eða spörk í smettið, sérstaklega í byrjun, en ekkert þeirra það alvarlegt að ég þyrfti að stoppa til að laga gleraugun. Oftast voru höggin frá einhverjum frekum hröðum gæjum sem voru að troða sér fram úr mér og öðrum en stundum voru þau eflaust mér að kenna þegar ég var að synda til hægri eða vinstri í leit að fótum til að elta…
Var orðinn aðeins lúinn þegar ég kom að bátnum þar sem snúningurinn var (í 1,9km) en það var líka farið að hægja á öllum í kringum mig. Þarna var ég ekki bara með dökkbláu sundhettugaurana úr mínum hópi í kringum mig heldur líka ljósbláa úr 6:55 startinu (sem ég var búinn að ná) og appelsínugula, væntanlega hraða gaura úr 7:05 (karlar 45-49), sem voru búnir að vinna upp 5mín á mig þarna um miðja leið (hröðustu amatörar eru kringum 50mín að synda þetta eða um 20mín hraðar en ég!).
Svo ég hengdi mig bara til skiptis á gaura sem mér fannst vera á passlegum hraða fyrir mig og það var oft gaur með ljósbláa hettu sem synti ekki alltaf sérlega beint. Eftir á að hyggja var kannski ekki sérlega taktískt að elta gaura úr ljósbláa hópnum, því fyrst ég var búinn að ná þeim, þá voru þeir amk. 5mín hægari sundmenn en ég, en ég var reyndar lítið að pæla í sundhettum þarna og á þessum tímapunkti var mér bara nokk sama um tíma og hraða, bara að dr***a mér í land til að fara að gera eitthvað sem ég er góður í… 🙂
Var í púls 155-160 fyrsta hálftímann, hægði aðeins á mér niður í púls 150 næstu 20mín og 140-145 síðustu 20mín í land (meðal púls 152).
Sjórinn var nokkuð bólginn („swells“) þannig að það voru ekki kjöraðstæður en þó líklega ekki svo slæmt heldur (skárra en miklar öldur sem trufla öndunina) og gekk svo sem ágætlega miðað við mína sundgetu og væntingar. Markmiðið var að reyna að ná kringum 1:10 en ég var undir það búinn að vera 1:15-20 ef gengi illa að ná kjölsogi eða væri vont í sjóinn. Þannig að ég var bara nokkuð sáttur við 1:11:39, sem er 1:51mín/100m hraði. 188. sæti í aldursflokki og 1254. af heildinni. Var 3mín hægari en meðaltalið í aldursflokki en 40sek hraðari en meðaltalið í keppninni.

T1 – 3:14
Ágætis skiptitími því stórt svæði á bryggjunni sem þurfti að hlaupa kringum og svo leiða hjólið dágóðan spöl að línunni þar sem mátti fara á bak. Auk þess þurfti ég að þurrka mér á löppum og hálsi til að sprauta á mig sóláburði og setja síðan á mig ermar til að minnka sólbrunasvæðin (á úlnliðina, rúllaði þeim svo alla leið upp á hjólinu).
55. hraðasti skiptitíminn í aldursflokki, 1:21 hraðari en meðal skiptitíminn.

Á Queen K í góða veðrinu.

Hjólið – 5:10:18
Ég tók „fljúgandi söðulreið“ (flying mount) upp á hjólið eftir T1 og það gekk stórslysalaust að komast í skóna eftir að ég rúllaði af stað.
Það er byrjaði að hjóla stutt upp Palani Road og svo strax til vinstri (norðurs) smá lúppu að útjaðri Kailua og þaðan Kuakini Highway aftur yfir Palani og suður ofan við miðbæinn að snúningi við Queen-Ka´ahumanu Highway (betur þekkt sem „Queen-K“). Á þessum kafla var ansi mikil umferðarteppa, sérstaklega þegar nálgaðist snúninginn. Ég var frekar grimmur þarna og hikaði ekki við að fara fram úr fólki og var nokkrum tugum watta yfir því sem ég ætlaði að rúlla á almennt. Það var engin leið að ætla að gefa fólki tímavíti fyrir kjölsog („drafting“) þarna út af umferðarteppu svo ég var ekkert að stressa mig mikið á því. Þegar ég var svo búinn að rúlla aftur til baka niður Kuakini og kominn upp á Queen-K, þá róaði ég mig fljótlega og reyndi að koma mér niður á 220-240W markmið dagsins (og hámarkspúls 150). Fyrstu 10km á 35km/klst og 220W.
En það var bara ansi mikil umferð þarna líka og fólk á mjög misjöfnum hraða. Ég fór kannski fram úr fimm manns í einu og reyndi svo að koma mér inn í röðina og búa til 12m bil í næsta fyrir framan, en þá var það oftast allt of rólegt tempó og ég sé gaura á mínum kalíber rjúka fram úr mér strax. Svo þetta varð ægilegt jójó þarna fyrsta klukkutímann við að þjóta fram úr einhverri strollu af fólki án þess að liggja alveg klesstur upp við næsta mann á undan (sem var líka að fara fram úr) og stundum að fara fram úr fólki, sem var að fara fram úr öðrum ennþá hægari lengri til hægri. Drafting dómaranir voru duglegir fyrri partinn þannig að ég reyndi að passa bilið eins og hægt var en var óhjákvæmilega oft á gráu og jafnvel svörtu svæði en taldi mig þó vera eins löglegan og praktískt var miðað við mannfjölda og vegpláss.
Á sæmilega löngum kafla frá Kailua til Kawaihae náði ég að vera í sæmilega góðri hraðalínu (pace), sem var að rúlla á hraða sem var nærri mínu markmiði. Ég vildi ekki fara mikið yfir 230W því ég var búinn að trukka vel yfir því í byrjun en vildi heldur ekki eyða tíma með því að fara eitthvað undir 200W. Langleiðina til Kawaihae (um 40km, ca. hjá Waikoloa) var ég með 10km splitt upp á rétt kringum 15mín (40km/klst) á 200-220W, sem mér fannst grunsamlega hratt miðað við ekki hærra afl en ályktaði að það væri kannski bara svona gott „hálf-draft“ í þessum framúrakstri og línu sem ég var búinn að vera í. En skýringin var amk. líklega að hluta til meðvindur á þessum kafla á þjóðveginum. Mér leið bara nokkuð vel þarna enda sólin tiltölulega nýkomin upp og smá skýjahula yfir Kailua og eitthvað áleiðis eftir þjóðveginum.
Þegar nálgaðist Kawaihae hægði á mér niður um 35km/klst þegar vindurinn var kominn meira á hlið og í fangið, komnar nokkrar aðeins brattari brekkur og hitinn farinn að aukast þegar skýjahulan náði ekki lengra norður og sólin farin að baka okkur af öllum sínum krafti. Var duglegur að drekka Maurten orkudrykkinn og vatn og skvetti alltaf helmingnum af vatninu yfir mig og inn í hjálminn til að kæla mig.
25km hækkunin upp að snúningspunktinum í Hawi gekk mjög hægt á 29-32km/klst og ég missti einhverja frá mér þarna og var eitthvað hálf kraftlaus á um 210W. Þessi kafli er eiginlega bara „rolling hills“ með örlítið meira af upp en niður og fáum bröttum brekkum og ég fór þetta á fínum hraða í æfingatúr í vikunni en núna var miklu hvassara þarna og þreyta eitthvað farin að segja sín eftir 2-3 tíma á hjólinu í sólinni (brekkan byrjar eftir um 1:50 og ég sný í Hawi kringum 2:45).
Eftir snúninginn þaut ég af stað niður brekkuna fullur af eldmóði, fullviss um að mín reynsla af íslensku roki ætti að halda mér í góðum gír meðan einhverjir af hinum væru smeykir við að keyra hratt þarna niður. Það er vel bratt næst Hawi og ég fór fyrstu 10km á nálægt 50km/klst meðalhraða en svo datt hraðinn eitthvað niður. Ég fór fram úr haug af liði þarna og gekk nokkuð vel fyrir utan að missa tvo vatnsbrúsa aftan af hjólinu. Á einum stað, fljótlega eftir Hawi, var ég sennilega óþarflega glannalegur í framúrakstrinum. Var þá að fara fram úr nokkuð hröðum gæja, sem ákvað svo að setjast á topptúbuna á hjólinu (eins og þeir bestu gera í götuhjólakeppnum til að lágmarka loftmótsstöðu þegar þeir renna niður brekkur) nema af því hann var að fara frekar hratt, þá tók framúraksturinn langan tíma og hann var svo kominn í framúrakstur fram úr gæja, sem var svo að fara fram úr fjórða gæjanum næst hægri kantinum. Ég var því þarna á 50-60km/klst innan við 1m frá setjandi gæjanum og með hjólin nánast á miðlínunni (sem má ALLS EKKI fara yfir!). Gaurinn sem sitjandi gæinn var að fara úr sá okkur koma þarna nánast í hnapp fram úr og gólaði á hann/okkur, enda óneitanlega verulega vafasamt dæmi í gangi þarna öryggislega séð. Ég hugsaði bara SJITT en varð að klára framúraksturinn, því ég var kominn með framhjólið fram yfir sitjandi gæjann þarna og var allt of seinn að ætla að hægja á mér þegar í þessa stöðu var komið. Kláraði framúraksturinn, horfði aftur fyrir mig til að sjá hvort þeir hafi nokkuð flækst saman (sem var ekki), vissi upp á mig skömmina og ákvað að ég skyldi ekki vera svona ákafur í framhaldinu…
Þetta gekk fínt langleiðina niður til Kawaihae en það var nokkuð um hina frægu „mumuku“ sviptivinda á þeim kafla og það reif duglega í hjólin á köflum en það hægði svo sem ekki mikið á mér. Það varð nokkuð margt um manninn síðustu km niður til Kawaihae og aftur orðið erfitt að finna sig í rununni. Ég vildi settla mig niður á góðan takt í rununni en þeir fóru oftast aðeins of hægt en það var aðeins of mikið streð að vera í sífelldum framúrakstri. Svo þetta var aðeins eins og fyrsti klukkutíminn á þeim kafla. Brekkan upp frá Kawaihae var heit, brött og hvöss á móti og gekk afar hægt. Var orðinn ansi þyrstur þarna eftir að hafa ekki drukkið mikið í hamaganginum niður brekkuna og hafandi misst þessa tvo brúsa af hjólinu fljótlega eftir síðustu drykkjarstöð og var því bara með smá lögg af sjóðandi heitu Gaterade í stýrisbrúsanum fram að næstu drykkjarstöð uppi á Queen-K.
Kaflinn frá Kawaihae til Waikoloa gekk hægt í nokkuð hvössum vindi. Ég var orðinn þreyttur í baki, klofi og öxlum og ansi þyrstur og lærin eitthvað farin að þyngjast líka. Og á þessum tímapunkti var ég ekki mikið að pæla í watta-tölur og settist upp í flestum brekkum. Eftir að hafa vökvað loksins mig vel á drykkjarstöð fékk ég vind í seglin og vilja til að pressa aðeins. Það var ekki nema rúmur klukkutíma heim en ég var ekki að ná nema rétt rúmlega 30km/klst hraða þarna í mótvindinum þó ég væri að skila ágætis afltölum. Mér sýndist ég eiga kannski enn einhvern séns í 5 tíma markmið en það myndi þó ekki hafast á 30km/klst hraða, það var nokkuð ljóst… Það var ekki fyrr en ég var kominn yfir aflíðandi hæð langleiðina að flugvellinum með um 20km eftir sem þetta fór að ganga sæmilega og ég komst á 35-37km/klst hraða aftur – malbikið varð sléttara, smá brekka niðurímóti inn í bæ og vindurinn sennilega eitthvað að detta niður.
Eins og venjulega var ég afskaplega feginn þegar ég kom aftur inn í Kailua. Þessir síðustu tveir tímar voru búnir að vera frekar erfiðir og mig langaði bara til að gera hvað sem er annað en að hjóla – hvað með að hlaupa maraþon við fáránlega erfiðar aðstæður? Losaði strappana á skónum þegar ég rúllaði niður brekkuna frá Queen-K og fékk alveg subbulega magakrampa þegar ég losaði mig svo úr skónum og steig ofan á þá rétt fyrir markið. Leist ekki allt of vel á að fara í skiptingunu með slíka krampa – hef verið í vandræðum með að fara í hlaupaskóna þegar ég hef fengið slæma svona krampa í þrautunum heima… 😦

Ég var með „Maurten 320“ drykk í aerobar brúsanum (tæpur 1L) og í tveimur ~700ml brúsum aftan á sætinu, samtals um 2,5L. Þetta átti að duga til að halda mér sæmilega vökvuðum og kaloríumettum fyrstu ca. 2 tímana með smá viðbót af vatni á drykkjarstöðvunum. Þess utan tók ég átta „Maurten 100“ gel á seinni hlutanum (þegar drykkurinn var búinn) á móti vatni og orkudrykk (Gatorade) og líklega fjórar salttöflur. Var því að gúffa í mig ca. 1800Cal samtals af Maurten á hjólinu og á að giska 500-1000Cal úr Orkudrykk. Var fínn í maganum þannig að ég held ég verði bara að gefa Maurten næringunni fyrirtaks einkunn (í Barcelona mér var orðið ansi bumbult eftir ca. 10 GU gel og sleppti að éta gel í restina á hjólinu og kom fáum niður á hlaupinu). Hef annars ekki hugmynd um hvað ég drakk af vatni og Orkudrykk en það voru ansi margir lítrar (auk annars eins af vatni sem ég sprautaði yfir mig). Pissaði samt bara einu sinni á hjólinu, nálægt Waikoloa eftir 3,5-4 tíma þannig að ég hefði sennilega þurft að drekka aðeins meira.

Meðal hraði: 34,9km/klst
Max hraði: 69,6km/klst.
Meðal power: 206W (9W lægra en í Barcelona)
Normalized power: 215W (8W lægra en í Barcelona)
Max power: 475W
Max 20mín power: 230W
Meðal púls: 144 (5 slögum hærra en í Barcelona)
Max púls: 161
Meðal cadence: 87rpm (heldur hærra en ég er vanur, er yfirleitt nær 80rpm)
Max cadence: 116rpm
Heildarhækkun 1772m (1000m hærra en í Barcelona)

35,04km/klst meðalhraði, 93. sæti í aldursflokki og 559. af heildinni. Var um 18mín hraðari en meðaltalið í aldursflokki og 36mín hraðari en meðaltalið í keppninni.
Í ljósi hita- og vindaðstæðna, þá verð ég að vera sæmilega sáttur við hjólið. Var að vonast til að vera undir 5 tímum en þá hefði ég annað hvort þurft að vera slatta mikið ákafari í framúrakstrinum (með hættu á að sprengja mig og klúðra hlaupinu), nú og sjálfsagt hefði verið minni traffík ef ég hefði synt 5-10mín hraðar (veit það samt ekki) en það þýðir ekkert að spá í það. Er að skila næstum 10W lægra afli en í Barcelona, þó ég telji mig hafa verið í 10W betra formi en þá. En þar var ekki bullandi hiti með tilheyrandi álagi á skrokkinn þannig að það hefði sennilega verið áhættusamt að ætla sér að pressa hjólið eitthvað meira en ég gerði – því ég var alveg orðinn sæmilega grillaður í lærunum síðustu 2 tímana og farinn að krampa aðeins, sérstaklega þegar ég reyndi að rétt úr mér.

T2 – 3:18
Það var slatti af liði að koma inn í T2 á sama tíma og ég svo ég gat ekki hlaupið eins hratt kringum svæðið og ég hefði viljað (fæstir jafn stressaðir og ég á tímanum greinilega).
Sjálfboðaliðarnir taka við hjólinu af manni eftir  línuna svo það þurfti amk. ekki að fara með það í rekkann. Þurfti hins vegar á móti að skila hjálminum af mér í T2 pokann.
Þurfti að úða á mig öðrum umgangi af sólvörn og setja á mig alls konar dót í tjaldinu (skyggni, sólgleraugu, gelflösku, númerabelti) og þar sem ég fékk djöfullega magakrampa þegar ég var að losa skóna á hjólinu þurfti að vanda mig við að fara í sokkana og skóna til að ná yfir höfuð að standa upp aftur.
17. hraðasti skiptitíminn í aldursflokki, 2:16 hraðari en meðal skiptitíminn.

Að hlaupa í Kona er góð skemmtun…

Hlaupið – 3:11:02
Ég var ótrúlega sprækur þegar ég byrjaði að hlaupa og fann ekkert fyrir magakrömpunum, sem voru að stríða mér í skiptingunni. Rauk af stað á rétt um 4:00mín/km hraða upp á Kuakini Highway og niður á Ali´i Drive en þar eru hlaupnir 5-6km til suðurs og aftur til baka inn í miðbæ Kailua – samtals um 12km lúppa áður en farið er upp á Queen-K þjóðveginn. Þessi kafli er alræmdur fyrir að vera funheitur því hafgolan nær ekki að blása um götur bæjarins. En mér leið bara bærilega enda nýstiginn af hjólinu og það var ótrúlegur léttir.
Það eru drykkjarstöðvar á ca. 1mílu fresti (1600m) og þar eru í boði blautir svampar, vatn, klakar, orkudrykkir og kók (stundum RedBull). Ég var nokkrar stöðvar að ná bestu aðferðinni í þessum aðföngum og það var ekki alltaf hægt að ná því sem maður vildi ef það voru hlauparar rétt á undan manni og flestar stöðvar voru að þjóna báðum áttum svo það var mismargt fólk í þjónustunni sitt hvoru megin. Fyrstu nokkrar stöðvarnar fékk ég stundum svampa, stundum klaka og alltaf einhvern drykk (oftast vatn framan af). Svamparnir fóru á axlirnar og bringuna og klakar á kviðinn og bakið og vatni skvett yfir hausinn, bakið og hendurnar. En þegar leið á hlaupið þá var farið að dreifast meira úr fólkinu og maður fékk nokkurn veginn það sem maður vildi á hverri stöð. Það munaði ótrúlega mikið um þessar kæliaðferðir og mér var ekki sérlega heitt á hlaupinu en mér skilst á Ásu að áhorfendum hafi verið verulega heitt að standa kyrrir að horfa á keppnina á þessum tíma (er að byrja að hlaupa rétt um 13:30). Miðað við hversu hrikalega heitt mér var að hlaupa í bænum og á Energy Lab svæðinu í seinniparts sólinni í vikunni án svampa og klaka, þá var þetta bara fínt í keppninni, því ég var mjög reglulega að fylla á klakana og skipta um svampa og hella yfir mig (mis)köldu vatni.
Ég var með fimm „Maurten 100“ gel í mjúkri flösku („softflask“) inni á gallanum. Það var aðeins erfitt að kreista þykkt gelið úr flöskunni en hún lá þarna á kviðnum á mér kringum klakana og svampana þannig að gelið hélst sæmilega kalt og „lystugt“ en pælingin með flöskunni var að sleppa við að vera með gelbelti og vesenið og klístrið sem fylgir því að opna gelbelti og drekka úr þeim á hlaupum. Fékk mér smá sopa af geli (~1/3 af einu gelbréfi) á nokkurra km fresti og 3-4 salttöflur samtals óreglulega yfir hlaupið.

Jæja, þessi 12km Kailua lúppa gekk vel og Ása og krakkarnir voru þarna í margmenninu á Ali´i Drive og sáu mig í ca. 2km og 10km (þau sáu mig líka á Kuakini í byrjun á hjólinu en svo sást ég ekki næstu 4,5 tímana meðan ég hjólaði til Hawi…). Var þarna á ca. target fyrir 3ja tíma hlaup (~4:15/km) eins og planið var og leið bara vel. Samt var ég aðeins farinn að leita mér að afsökun til að stoppa í lokin á lúppunni, á drykkjarstöð eða í brekku. Vissi að Palani Road brekkan væri brött og hugsaði að þar væri lögmæt afsökun til að labba með góðri samvisku (hausinn er alltaf að reyna að fá mann til að hætta þessari vitleysu :).
Palani er sannarlega brött og erfið en ég gat ekki sannfært sjálfum mig um að labba þetta snemma á hlaupinu en ég fór ekki hratt þar upp – minnir að ég hafi verið dottinn niður á 5:45/km á brattasta kaflanum (en hann var stuttur). Þessi km kringum Palani var næsthægasti á hlaupinu á 4:55/km.
Eftir Palani er maður kominn aftur upp á Queen-K þjóðveginn og þar er 15km endalaust hlaup að snúningspunkti við svokallað „Energy Lab“ (rannsóknarmiðstöð um náttúrulega orkugjafa) og þaðan eru svo aðrir 15km að markinu niðri í miðbæ. Á þessum kafla er sáralítið af áhorfendum en drykkjarstöðvarnar eru alltaf á sínum stað og halda manni við efnið. Það fór greinilega einhver vindur úr mér í Palani brekkunni, því ég kom mér bara ekki aftur á 4:15 hraðann, sem ég hafði verið að rúlla nokkuð þægilega á niðri í bænum. Þjóðvegurinn er með smáræðis „undulating“ brekkum þannig að það er aðeins snúið að stýra hraðanum þarna, því það er snúið að átta sig hvort maður er á flötum kafla eða að fara upp eða niður smá halla. Ég fann sæmilegan takt eftir Palani á aðeins hægara tempó en fyrir, kringum 4:20-4:40 og vissi að ég myndi ekki ná 3 tímum þannig en mér var svo sem alveg sama – fókusinn var bara á að finna tempó sem væri skilvirkt án þess að vera of mikið streð. Fór úr púls 155-160 inni í bæ niður 150-155 út að Energy Lab snúninginum þannig að ég var klárlega bara að pressa hraðann minna á þjóðveginum en í byrjun (meðvitað eða ómeðvitað, sitt lítið af hvoru sennilega). Leið svo sem ekkert illa en dagurinn og hitinn voru bara farin að segja aðeins til sín (kominn 7+ tíma inn í daginn) – var ekki með krampa, var ekki illt í maganum eða neitt slíkt en orkustigið bara aðeins farið að síga. Fékk smá seyðing af krömpum í neðri hluta lappanna kringum 20km en það var sæmilega til friðs og versnaði ekki teljandi. Þjóðvegurinn er roooosalega langur og mér fannst ég ekkert komast áfram. Var alltaf að bíða eftir sólarsellu stæðunni sem er ofan við Energy Lab og sést úr fjarska en aldrei kom hún. Var búinn að hjóla þennan kafla í vikunni og keyra þetta margoft og þá virkar þessi kafli örstuttur en hlaupandi tekur þetta heila eilífð og er frekar niðurdrepandi… Hafðist þó að lokum og við beygjuna niður af þjóðveginum niður í Energy Lab er ég kominn 11-12km af þessum 15km að snúninginum.
Gekk fínt niður brekkuna frá þjóðveginum og ég horfði þar á Special-Needs tjöldin og bölvaði því að hafa ekki sett eitthvað gúmmelaði handa mér í poka – ákvað að sleppa Special-Needs pokunum bæði á hjóli og hlaupi (setti í poka í Austurríki og Barcelona en notaði í hvorugt skiptið). Margir aðrir voru að fá pokana sína en ég fékk ekki neitt – bömmer því ég var orðinn ansi þyrstur þarna og enga þjónustu aðra að fá. En um 500m seinna var drykkjarstöð svo þessi vonbrigði voru fljót að hverfa úr hausnum á mér. Það var RedBull tjald skömmu síðar við snúninginn og ég fékk mér glas af því en var annars mest búinn að drekka vatn og einstaka sinnum Orkudrykk.
Kaflinn eftir snúninginn er andlega erfiður – það er fjandi heitt þarna og það er smá hækkun til baka upp á þjóðveginn og ég var ansi þungur upp brekkuna, þó ég væri á ágætis hraða svo sem og það hjálpaði að hafa hlaupið þetta í funhita á æfingu í vikunni. Stoppaði örstutt á drykkjarstöðinni eftir aðal brekkuna og fékk mér klaka og kók og hresstist mikið við það. Var þá kominn 28-29km.
Næstu 2-3km gengu ágætlega uppi á þjóðveginum en í 33km kom loksins babb í bátinn. Lærin og kálfarnir voru í góðum gír en þarna fékk ég allt í einu massíva krampa undir ilina og kringum ökklann á vinstri þannig að tærnar fettust niður í skóinn og ökklinn inn á við. Þetta hljómar ekki sérlega merkilegt en það var alveg vonlaust að hlaupa svona því ég var við það að flækja fótinn í malbikinu í hverju skrefi. Hægði aðeins á mér og reyndi að hugsa um eitthvað annað en það breytti engu. Ég skrölti því skakkfættur inn á næstu drykkjarstöð og stoppaði þar og drakk þrjú glös af Orkudrykk og tvö af kóki og labbaði rólega af stað. Þessi kafli var hægasti hjá mér á 5:30/km. En ég skánaði við þetta stopp og komst aftur á 4:30-45/km hraða en kramparnir voru samt stríða mér. Ég labbaði því í gengum næstu 2-3 drykkjarstöðvar til að koma meiru af vökva í mig. Þetta kostaði smá tíma á hverri stöð en ég var samt yfir 5:00/km meðalhraða á þessum kafla þannig að ég mjakaðist hægt en örugglega í átt að Kailua. Var lítið farinn að pæla í heildartímanum og var eiginlega búinn að afskrifa það að ná tímanum hans Geirs síðan í fyrra (3:16:41) – fannst ég vera búinn að brenna svo miklum tíma á þessu krampaveseni mínu og væri farinn að hlaupa það hægt að það væri vonlaust. En þegar ég fór að nálgast 40km fór ég að reikna þetta í huganum og sá að ég ég væri ekki svo langt yfir 3 tímana. Lappirnar voru líka óðum að skána og ég farinn að rúlla sæmilega aftur. Ég hljóp því í gegnum síðustu drykkjarstöðvarnar á þjóðveginum, sleppti að taka svampa og ís og tók bara eitt glas af orkudrykk. Með ca. 3km í mark kemur Palani Hill, sem er síðasta brekkan á leiðinni og staðurinn þar sem Mark Allen náði loksins að stinga Dave Scott af í Iron War árið 1989 og vinna þá sögulegu keppni. Þetta er svo sem ekki stórkostleg brekka en þó aðeins upp í móti í tæpan km og eftir næstum 40km hlaup og yfir 9 tíma puð yfir daginn rífur þetta aðeins í. Ég náði að halda ca. 4:55/km hraða þarna upp og var mjög ferskur ofan við brekkuna og flaug niður Palani Road hinu megin og áfram inn á Kuakini. Sá km var sá hraðasti hjá mér á 4:00/km enda helmingurinn niður bratta brekkuna. Það er svo lúmskt langt eftir Kuakini að Hualalai Road, sem skilar manni niður á Ali´i Drive þar sem eru bara um 700m í mark. Ég hélt fínu tempói á lokakaflanum án þess þó að keyra allt í botn, því ég vildi líka njóta lokakaflans á þessari frægustu götu þríþrautarheimsins. Ása og krakkarnir voru á Ali´i með um 300m eftir og ég fékk tvo íslenska fána hjá þeim þegar ég hljóp framhjá. Hljóp því yfir marklínuna sem stoltur Íslendingur og hvílíkur léttir sem það var… „You are an Ironman“ gólið (og nafnið mitt) hjá Mike Reilly í kallakerfinu var ekki að gera eins mikið fyrir mig núna eins og í fyrstu keppninni minni 2017 en var samt hressandi, því þarna var ég sannarlega að klára „The Ironman“ en ekki bara „An Ironman“ 🙂

Heimsókn í sjúkratjaldið

Var ansi verkaður þegar ég stoppaði eftir marklínuna og var studdur af sjálfboðaliðum í burtu. Þau spurði mig hvort mér liði sæmilega og ég tjáði þeim að mig svimaði aðeins og hefði í gegnum tíðina verið að missa mikið af söltum í þessum keppnum og byrjaði að krampa um leið og ég stoppaði. Fór því í sjúkratjaldið í skoðun og þau tóku púls og blóðþrýstingsmælingar á mér. Púlsinn ansi hár þarna strax eftir að ég kom í mark en blóðþrýstingurinn fínn en ég var næstum 3kg léttari en þegar ég lagði af stað svo ég var búinn að missa óheyrilega mikið af vökva þrátt fyrir þau ósköp sem ég innbyrti yfir daginn. Ég lá á bekk í næstum hálftíma með klakapoka á mér og drakk orkudrykk. Þegar ég var svo látinn reyna að setjast upp, þá fékk ég massíva krampa í lærin í viðbót við kálfa- og ökklakrampa sem ég var með þegar ég lá á bekknum. Ég var því færður á annan bekk og fékk einn poka af saltlausn í æð og þau ætluðu að setja mig á magnesíum-lausn ef ég skánaði ekki. Drakk orkudrykk og kjúklingasoð meðan ég lá í hálftíma á dælustöðinni og leið miklu betur á eftir – settist upp og fann lítið fyrir krömpum en var náttúrulega hressilega stífur eftir ósköpin. Var því útskrifaður og fór minnar leiðar, sótti medalíuna mína og það dót og svo morgunfötin mín og hitti Ásu og krakkana á veitingastað og tróð sveittum hamborgara og miði ofan í mig af mikilli lyst…

Hraðasti km: 4:03 (1. þó ég hafi ekki ætlað að spretta af stað 🙂 og 4:00 (41. niður Palani)
Hægasti km: 4:55 (12. upp Palani) og 5:30 (34. langt stopp á drykkjarstöð þegar krampar voru verstir til að drekka 3x orkudrykk og 2x kókglös…)
4:31mín/km meðalhraði, 11. sæti í aldursflokki og 115. af heildinni. Var næstum 50mín hraðari en meðaltalið í aldursflokki og 1klst 6mín hraðari en meðaltalið í keppninni.

Hljóp hraðar en 10-12 Pro karlar (af 41 sem kláraði), og hraðar en 25 Pro konur (af 37 sem kláruðu) – ekki slæmt það. Var t.d. 3mín hraðari en Alistair Brownlee, margfaldur heims- og ólympíumeistari í ólympískri þríþraut og Lionel Saunders, sem hefur stundum verið meðal efstu manna í Kona undanfarin ár. 🙂

Heildartíminn, 9:39:29, var 1klst 8mín hraðari en meðaltalið í aldursflokki og 1klst 47mín hraðari en meðaltalið í keppninni.
39. í aldursflokki í heildartíma. Vann mig upp úr 188. sæti eftir sundið.

Járnmaðurinn og járnfjölskyldan.

 

Hitinn, vindurinn og allt hitt brjálæðið í Lanzarote

Sigurður Örn segir frá:
Það var seint í sumar sem ég ákvað hvaða keppnir skyldu verða fyrir valinu hjá mér til að loka þessu tímabili en ég var lengi að velkjast fram og til baka með hvert ég ætti að fara. Það var margt í boði en samt eitthvað svo takmarkað sem ég hafði áhuga á. Að lokum komst ég að þeirri niðurstöðu að Weymouth og Lanzarote skyldu verða punkturinn yfir i-ið hjá mér og skráði mig því í þessar tvær keppnir ásamt því að bóka flug og hótel.
Til að gera langa sögu stutta í sambandi við Weymouth, þá sprengdi ég dekk þar – já AFTUR vesen á hjólinu – og engin leið að gera við það á staðnum. Sú keppni var því ónýt eftir um 950m sund og 18 km hjól, en sundið hafði verið stytt vegna örðugleika við að setja upp baujur í sjóinn daginn áður. Spólum því fram um tvær vikur og þá erum við mætt á „eldfjallið“ Lanzarote.
Lanzarote, líkt og Fuerteventura, og mjög líklega aðrar eyjur þarna í Canaria-klasanum er mjög fyndinn staður. Yfirborð eyjunnar minnir helst á Mars og ekkert nema gígar og brúnn sandur svo langt sem augað eygir. Stöku runnar finnast víða og í raun ótrúlegt að gróður nái yfir höfuð að festa rætur þarna miðað við það að það eru að minnsta kostir 8 m/s allan sólarhringinn. Strendurnar eru þó mjög fínar og aragrúi af hótelum hafa risið við helstu staðina á eyjunni. Af þeim sökum koma bara tvær týpur af fólki til Lanzarote – annars vegar íþróttafólk sem ætlar sér að æfa eða keppa af sér allt vit, og hins vegar fólk sem er ekki komið til neins annars en að liggja á sama staðnum í sólinni næstu dagana.
Ég var jú að sjálfsögðu hluti af fyrrnefndum hóp fólks enda Ironman 70.3 Lanzarote næst á dagskrá. Það fyrsta sem ég tók eftir þegar ég mætti var ótrúlegur hiti, en yfir daginn náði hann yfirleitt um 30 gráðum og sólin bakaði fólk á heiðskýrum himni. Það var því útlit fyrir áhugaverða keppni.
Daginn fyrir start fengum við að vita að sundinu hefði verið aflýst vegna skipunar frá spænskum yfirvöldum, en hætta var á því að svarmur af lífshættulegum marglyttum myndi skola upp að landi á bæði Lanzarote og Fuerteventura og því allt almenningssund á þessum stöðum bannað. „Yndislegt“, hugsaði ég – þá er búið að kippa bestu greininni minni úr keppni og því sú forysta sem ég hafði venjulega á flesta gaurana algjörlega farin. Okkur var svo tjáð að við yrðum startaðir allir í einu, 43 saman, og því yrðu slagsmál að komast inn á skiptisvæðið, fara í pokana og ná í hjálminn fyrir hjólið. Þetta gat bara ekki klikkað. Eitt var þó víst – þetta myndi skapa frábært efni fyrir áhorfendur á hliðarlínunni, sem það jú gerði.

Keppnisdagur
Að morgni keppnisdags fór ég niður í morgunmat á hótelinu kl 5:00 og fékk mér létta máltíð sem samanstóð af eggjahræru, brauðsneiðum með nutella og banana. Hélt svo upp á herbergi til að klára að taka saman fyrir keppnina. Var mættur um 90 mín fyrir start til að pumpa í dekkin á hjólinu og klára að setja allt upp. Það átti eftir að verða heitt, svo planið var að byrja með 750ml af vatni, 10 gel í brúsa ásamt vatni og Aquarius íþróttadrykk í öðrum 500ml brúsa. Ég myndi svo henda brúsunum og fá nýja á drykkjarstöðvunum. Lykillinn myndi verða að stýra álaginu og vökva sig rétt yfir alla 90 km til að eiga einhvern séns á að verða starfhæfur á hlaupinu.
Korter í start var okkur strákunum safnað saman við startlínuna, en planið var sem sagt að við myndum hlaupa inn á skiptisvæðið og að pokunum okkar til að ná í hjálmana. Eins og ég nefndi hér að ofan, þá var þetta líklega ekki alveg hugsað út í gegn, en plássið fyrir framan snagana þar sem pokarnir héngu var ekki mikið og rúmaði svo sannarlega ekki 43 einstaklinga. Engu að síður vorum við startaðir svona og þá hófst fjörið.
Allir þutum við að snögunum og fljótlega myndaðist svona skemmtileg „umferðarteppa“ við innganginn að okkar rekka. „Absolute carnage“ og „what a shitshow“ heyrðist í einhverjum fyrir utan girðinguna þegar fólk fylgdist með 43 fullvaxta karlmönnum, klæddum þröngum og litskrúðugum samfestingum, berjast innan um hvorn annan til að ná í númeraða lilla-bláa poka sem héngu á snaga. Svona eins og á leikskólanum í den, fyrir utan að þá var þetta merkt með nafni en ekki númeri. Ég var búinn að ákveða að vera ekki að stressa mig mikið enda ætlaði ég mér að klára þessa keppni og því ætlaði ég ekki að gera þau mistök að fara of hratt af stað og enda á því að klára orkuna. Svo ég fékk hjálminn á endanum og hélt að hjólinu. Hjálmur á hausinn, hjólið gripið og ÚT.
Þetta byrjaði ekkert allt of vel þegar ég hoppaði á hjólið og fipaðist þannig ég klessti beint á grindverkið til vinstri í hjólabrautinni. Æjæj, fæ kannski að sjá replay af þessu undir „fails“ á Reddit.com einhvern tímann. Kemur í ljós. Náði að komast á hjólið og hélt af stað.
Keyrslan út úr bænum var andstyggilega erfið sálrænt þar sem manni fannst að það væri ekkert að gerast þrátt fyrir ákefðina. Ég hélt 315W fyrstu 45 mínúturnar en fór ekki nema rétt rúma 20 km á þeim tíma sökum hækkunar og brjálaðs vinds en það var á tíma erfitt að halda sér á hjólinu. Three-spoke framgjörð og diskur að aftan hjálpuðu líklega ekkert mikið í þessum aðstæðum og gerðu illt verra ef eitthvað var. Ég drakk vel og hélt mér nærðum á þessum tíma en ég ætlaði að passa að lenda ekki í því að „krassa“ næringarlega séð. Ég vildi því ná að koma slatta ofan í mig á fyrri hluta hjólsins til að geta sett inn betri síðari helming.

Næstu 40 mínútur voru skárri þar sem við vorum mikið til í skjóli frá vindi og lentum í því að fá vindinn í bakið á hluta leiðarinnar og því meðalhraðinn þar um 40 km/klst með rúllandi hækkun og lækkun upp á 320 metra. Það var aðeins þægilegra sálrænt og þá sérstaklega þar sem að hér var ég farinn að éta uppi nokkra hjólara sem höfðu byrjað of hratt og þurft að hægja á sér. Ánægjulegt að vera sá sem tekur fram úr til tilbreytingar, gæti vanist þessu en geri mér engar vonir samt sem áður. Við komum fljótlega að síðasta klifrinu áður en við tók sléttur kafli síðustu 30 km hjólsins. Þetta var brútal en rúsínan í pylsuendanum var sú að það var drykkjarstöð á toppnum og því til einhvers að hlakka. Ég var búinn að þaulplana þetta í hausnum, búinn að klára úr brúsunum hjá mér og ætlaði svo aldeilis að taka þetta með stæl. Þegar ég nálgast drykkjarstöðina held ég á tómum brúsa í vinstri hendi og ætla að henda honum í ruslakörfuna. Þetta tekst ekki betur en svo að í leiðinni og ég hendi brúsanum slæ ég Garmin Edge tölvuna mína úr stæðinu sínu og hún fleygist af hjólinu og í götuna. What. A. PRO. Annað myndskeið fyrir fail-compilation ef einhver var með video-upptöku í gangi þarna. Jæja, mjög ákafur sjálfboðaliði rétti mér tölvuna aftur, ég henti brúsum á hjólið og fyllti á vatnið áður en ég hélt áfram og tapaði nú líklega ekki nema bara 15 sek þarna sem liðu þó eins og tvær mínútur.

Fokið niður brekku
Næsti kafli var síðasti tæknilega erfiði kaflinn í brautinni en hérna fórum við niður rosalega brekku í brjáluðum vindi á leið okkar aftur til bæjarins. Ég hugsaði oft um líf mitt á leiðinni þarna niður og þurfti ekki að gera neitt annað en að liggja á bremsunum til að halda hraðanum bara á 74 km/klst. Mér fannst það svona það mesta sem ég þoldi andlega. Eftir keppnina sá ég að Fredric, sá sem sigraði, fór á 94 km/h þarna niður og ég á erfitt með að trúa því, ekki nema hann eigi sér dauðaósk. Eftir að komast loks í bæinn aftur tók við 30 km lykkja fram og til baka sem var að mestu flöt en á þessum tímapunkti var orðið ansi erfitt að halda afli og síðustu 20 mínúturnar voru eingöngu á um 270W að meðaltali þar sem vöðvarnir voru orðnir of tollaðir eftir að hafa barist við vindinn og brekkurnar. Hjólið endaði í um 2:29 klst, en ég hef sjaldan verið jafn feginn að klára hjólalegg í keppni og ég var þarna.
Normalized afl yfir 90 km hjólið var 300W, sem var aðeins undir væntingum mínum en ég hafði vonast eftir allavega 310W á góðum degi. Líklega hefur hitinn og vindurinn spilað stórt hlutverk þar. Ég drakk samtals 4 lítra af vökva yfir hjólið og átti það líklega stóran þátt í því hversu ferskur ég var til að byrja með í hlaupinu.

Hlaupið var fjórir 5 km hringir plús smá kafli í átt að marklínunni. Þetta byrjaði vel, fyrsti hringurinn var á target pace, um 3:41/km og mér leið vel. Í lok fyrsta hringsins kom Frederic, sigurvegari dagsins, fram úr mér og til marks um það að formið var í góðu lagi náði ég að halda vel í hann langt inn í hring númer tvö. Mér leið stórkostlega, nýtti drykkjarstöðvarnar vel, hellti yfir mig, drakk vel, notaði svampana og tróð þeim inn á gallann til að nota á milli stöðva. En rétt eins og nóttin er dimmust áður en birtan kemur, er dagurinn einnig bjartastur áður en myrkrið skellur á. Á þriðja hring er eins og einhver hafi sprengt blöðru. Allt í einu var öll sú orka sem ég bjó yfir farin og það fór að hægjast vel á mér. Ég reyndi að einbeita mér að tækninni og halda skrefatíðni stöðugri, anda rólega og reyna að komast aftur í rhythma en allt kom fyrir ekki. Ég ákvað á þeim tímapunkti að það yrði bara markmið númer eitt, tvö og þrjú að komast í mark. Þegar hér er komið við sögu var hitinn kominn upp í 33 gráður og heiðskýrt á himni með sólina beint fyrir ofan sem bakaði okkur rækilega. Þegar munurinn á kjörhita líkamans og úthitastigi er eingöngu 4°C er því miður ekki mikið eftir til að vinna með hvað kælingu varðar og því var líkaminn í raun bara að ofhitna á þessum tímapunkti. Þetta sést líka á aflinu á hverjum hring, en á meðan hjartslátturinn hélst stöðugur eða jókst meira að segja örlítið, fór aflið á hverjum hring úr 351W, niður í 333W, þaðan í 315W og loks 295W á síðasta hring.
Þetta endaði svo á því að ég tapaði endasprett við Manuel Kung, en sá hefur oft átt betri keppni og endar oftar en ekki á palli í þessum keppnum. Segir ýmislegt um það hvernig dagurinn var að fara í menn þarna og sýnir líka að þeir bestu geta átt slæman dag og verið eins og við hin sem erum mannleg 😛 . Ég endaði að lokum 18. PRO og 21. í heildarkeppninni og því einhverjir þrír sterkir Age Group gæjar sem hafa laumað sér á topplistann með okkur í PRO flokknum. Af þeim 43 sem að hófu keppni kláruðu hins vegar bara 23 í PRO og segir það nokkuð um erfiðleikastigið í dag. Ég er mjög ánægður með að hafa klárað þetta og sérstaklega í ljósi þess að mín sterkasta grein, sundið, var ekki hluti af keppninni. Þetta hefði hæglega getað farið allt öðruvísi hefðum við fengið að busla í 20-30 mínútur í sjónum áður en við stukkum á hjólið en það verður að bíða betri tíma.
Nú tekur við pása hjá mér næstu tvær vikurnar áður en undirbúningur fyrir næsta tímabil hefst. Það eru stór markmið framundan og verður gaman að deila því með ykkur þegar þar að kemur. Þangað til næst!
Siggi

Upplifunin er eilíf…

Eva Ólafsdóttir segir frá:

Ég tók þátt í mínum fyrsta heila járnmanni þann 6. október síðastliðinn og þvílík upplifun! Við mættum á keppnissvæðið á sunnudagsmorgni í svartamyrkri og horfðum á sólina rísa úr Miðjarðarhafinu. Það var blankalogn og nánast sléttur sjór þegar sundið var ræst. Ég reiknaði með að vera 1:30 – 1:40 með sundið og tók mér stöðu í 1:30 hólfinu. Startið var rúllandi og fimm ræstir í einu á fimm sekúndna fresti og hlaupið út í sjó. Leiðin virtist endalaus en sundið gekk vel og ég dundaði mér við að telja marglyttur og leita að Nemo (fann hann ekki). Sjórinn var dásamlegur, 21 gráða og ég slapp að mestu við högg og spörk frá öðrum keppendum. Nokkrir voru á bringusundi og tóku dálítið pláss en ég náði að drafta á milli og ná þannig upp hraða og kláraði sundið á 1:29:40. Ótrúlega ánægð með það og þessi grein, sem ég var lélegustu í fyrir ári síðan reyndist mér sú auðveldasta í keppninni. Grunnur minn í sundi er sá að ég skrópaði í flesta tíma í skólasundi og lauk aldrei þeim stigum sem til var ætlast. En ég er vön sjónum og hef synt í honum allt árið síðustu 9 ár, en alltaf á bringusundi þó þar til ég fór að æfa með Ægi3 í fyrrahaust.

Ég hljóp upp úr sjónum og var blessunarlega laus við sjóriðu sem ég hef annars oft fundið fyrir og byrjaði að fletta af mér gallanum á hlaupunum upp á skiptisvæðið. Var smá stund að gaufa þar, borðaði eitt hnetustykki sem hafa hentað mér vel á æfingum og í keppnum, hoppaði í hjólagallann og af stað út í hjólabrautina. Þar sem rassinn hefur þolað illa langar setur á hjólinu þrátt fyrir að hafa prófað nokkra mismunandi hnakka, var ég búin að klippa gamlar hjólabuxur og fór í þær utan yfir gallann. Þessi extra púði hefur alveg bjargað mér á löngu æfingunum og kom sannarlega að góðum notum þessa 180 km, en ég hafði lengst hjólað 140 km fram að þessu.

Hjólið (tveir 90 km hringir) gekk bara ágætlega en strax í byrjun pípti úrið á mig að wattamælirinn væri batteríislaus. Var samt nýlega búin að skipta en hvað um það – þýddi ekkert að fárast yfir því úr þessu. Ég náði að næra mig og vökva vel á hjólinu, borðaði á ca. 40 mínútna fresti gel og hafrastykki sem ég var með í bitum í hjólatöskunni. Var auk þess með salttöflur og svo sterka blöndu af söltum og bcaa í einum brúsa sem ég tók smá sopa af reglulega. Svo alltaf vatn á hverri drykkjarstöð, bæði innvortis og útvortis til að kæla mig en hitastigið var reyndar fullkomið þennan dag, um 20 gráður og að mestu skýjað (náði samt á einhvern undraverðan hátt að sólbrenna, en það er svosem ekkert nýtt fyrir mig). Á seinni hringnum fór ég aðeins að fá sjóntruflanir og tók þá strax salttöflu og drakk vel af vatni. Það lagaði ástandið aðeins en síðustu kílómetrana var fjarlægðarskynið í rugli og sjónin eins og ég væri á sýru (ímynda ég mér, án þess að ég hafi reynslu af slíku ástandi!). Kannski var ég bara á mjólkursýru J Ég hefði gjarnan viljað vera á 6:20 – 6:30 á hjólinu en lokatíminn var 6:53:53. Ætla samt ekki að eyða tárum í það og gott að eiga þarna rúm fyrir bætingu.

Ég skottaðist af hjólinu upp á skiptisvæðið aftur og beint í hlaupagallann. Borðaði líka annað hnetustykki á meðan ég gekk frá hjóladótinu. Ég var frekar spennt fyrir hlaupinu því ég er sterkust þar og hlakkaði til að enda á því. Planið mitt var að fara út á 5:40 hraða og reyna að halda honum sem lengst. Draumurinn minn var að ná undir 4 tíma sem ég vissi að væri ansi bratt og til þess að það næðist þyrfti allt þyrfti að ganga upp. Brautin var nokkuð fjölbreytt og skemmtileg og hlaupnir þrír 14 km hringir. Mér leið vel þrátt fyrir að smá þreyta væri farin að segja til sín, en eftir um 12 km heimtaði maginn að ég stoppaði og þá hlýðir maður. Þarna fóru dýrmætar 4 mínútur en ég hélt ótrauð áfram og markið færðist nær. Ég tók gel og vatn á fyrri tveimur hringjunum en svo bara kók á þeim síðasta. Braut þar gullna reglu því ég hef aldrei drukkið kók í keppni og drekk venjulega ekki gos. En kókið hressti mig við og var kærkomin tilbreyting frá gelunum. Það var komið svartamyrkur á síðasta hringnum og skemmtileg stemning í brautinni, hlauparar reyndar orðnir í mjög misjöfnu ástandi en mér leið ennþá vel þrátt fyrir smá þreytu. Við lok síðasta hrings tók ég snarpa hægri beygju og hljóp lokasprett niður rauðan dregil og alla leið í mark! Lokatími í hlaupinu 4:02:28 – og hefði náðst undir fjórum ef mallinn hefði ekki verið með stæla.

Tilfinningin að klára járnið eftir allan undirbúninginn er ólýsanleg og ekki laust við að ég fengi kusk í augað þegar ég heyrði nafnið mitt kallað: „You are an Ironman!“ Heildartíminn minn var 12:37:59 og ég er bara sjúklega ánægð með það.

Ég fór strax og fékk mér að borða og drekka og passaði að halda mér á hreyfingu. Rölti svo að sturtunum þar sem eintómir karlmenn voru að baða sig svo ég fór og spurði starfsmann um kvennasturturnar. „Welcome to Spain!“ var svarið – hér baða allir sig saman. Sturtan var ísköld – sem var kannski bara gott því ég tók enga niðurdýfu eftir keppnina og á engar gubbusögur handa ykkur. Leið bara ótrúlega vel og þvílíkt glöð með að hafa klárað. Ég var búin að fara vel í gegn um keppnina í huganum og undirbúa mig því ég hef stundum dottið í neikvæðar hugsanir og niðurrif í þeim maraþonum sem ég hef hlaupið. En gleðin var með mér alla leið í IM Barcelona og frábært að labba frá þessu með svo jákvæða upplifun J Brautin er frábær – flöt og skemmtileg og ég mæli 100% með henni sem fyrsta járninu!

Fáttt jafnast á við að fara í keppni með skemmtilegum félögum.

 

Að hamra járnið er góð skemmtun…

Guðjón Karl segir frá:

Ég finn að líkami og sál er búið að jafna sig eftir Ironman Barcelona, nú þegar tíu dagar eru frá keppni. Ég er byrjaður að lyfta létt og hjóla og hlaupa.
Ég veit um marga sem fylgjast með kallinum og fá hugmyndir og þess vegna er við hæfi að deila nokkra ára reynslu af árlegri þátttöku í heilum járnmanni.
Hvíld er góð
Sjálfur var ég agaður í að hvíla þol og högg á liði 2x per viku alveg frá Ironman Wales og er því meiðslalaus í dag. Hvíldi og hvíla nánast alltaf annan helgardaginn allt árið. Fann líka hvað það hentaði betur að synda bara 1 x í viku, einnig voru axlir og lendhryggur töluvert betri í kjölfarið. Þannig sleppti ég alveg morgun (hóst) æfingum í miðri viku alveg í heilt ár og mun gera slíkt fram að Ironman South Africa.
Ég æfði að venju 10 klst per viku frá IM Wales og fylgdi bara mínu eigin programmi sem ég bjó til fyrir hvern mánuð og hverja viku. Þannig var fjölbreytnin mikil. Æfði 3-4 x per viku múrsteinshlaup allt árið, tók þátt í maraþoni í april og Reykjavíkurmaraþoni í Ironman æfingaprogrammi og fannst mér það alveg vel við hæfi.
Ég gat sparað tíma með því að lyfta ekki í ræktarsal en get og gerði viðeigandi styrkjandi æfingar í lok hvers vinnudags á stofunni ca 3-4 x per viku, 10 mín í senn.

Tölur frá Barcelona
Árangurinn í Ironman Barcelona var 65 mín sund eða 1,44 min/100m og vel sáttur við það. Hefði farið sub 5 klst í hjólaleggnum ef ég hefði ekki lent í vægum árekstri eftir 56km. Var mjög ánægður með 5,01 klst enda hjólaði ég mest 4 klst á æfingu og 4x 3klst. Fann mikinn mun eftir bike fit hjá Bikefit Sigga og engin óþægindi á hjólinu. Viljandi rétti ég úr mér í racer stöðu per 5 mín og fór í TT stöðuna á 5 mín fresti. Hjólaleggurinn og frjálslegar draftreglur í járninu í Barcelona bjóða uppá þetta.

Pínu vonbrigði með hlaupalegginn eða 4,16 klst en þetta er samt bara sæmilegur tími m.v. vaxandi aldur og brjóskrof í lendhryggnum. Gleymdi líka harðfisknum á T2 og brúsarnir með GU roctane mixinu hurfu þegar datt á hjólinu og því var bara kolvetni og steinefni í Enervit Iso drykk í ca 120 km á hjólinu. Tankurinn var því ansi tómur þegar ég byrjaði að hlaupa.
Bjóst við ca 11,15 klst og því kom 10.33 klst á óvart. Ég á það til að sleppa garmin hraða/wöttum, sem ég gerði eftir sundið. Sá bara hvað klukkan var og ca hver tíminn var eftir hjólið. Afslappað og gott. Kannski ekki nógu vísindalegt eða markvisst.

Ég keppti í öllum 4 þriþrautar keppnunum hér heima fyrir Barcelona járnkarlinn og lenti í 5. sæti í stigakeppni ÞRÍ og vel sáttur við það.

Það er því vel hægt að keppa árlega í járnkarli og hinum styttri keppnunum hérlendis ef æft er 10 klst vikulega og hvílt allt árið 2 daga og getum alveg lyft létt líka.

Er sjálfur gíraður í að rúlla 21k í haust hálfþoni 26.10 eða 3 vikum eftir Ironman. Vonandi þú líka lesandi góður. Hér er slóðin ef þú hefur ekki skráð þig.
https://marathonhlaup.is/registration/

Að lokum vil ég þakka Viðari Braga og Þríkó en fékk að vera með þeim góða hópi í húsi nálægt keppnissvæðinu. Ég æfði ekkert með þeim í IM programminu og fann að ég vildi frekar gera minn undirbúning. Finnst sjálfum stundum erfitt að æfa samkvæmt annarra manna prógrammi en ætla að vera 2-3 x per viku með Ægir3 í vetur.

Þakka lesninguna, ykkar Gutti

Bætingin í Barcelona

Þetta er nokkuð löng saga um aðdragandann að IM Barcelona sem ég tók þátt í fyrstu helgina í október og svo örfá orð um keppnina sjálfa.

Fyrir mér var mikill sigur að hafa klárað þessa keppni því ég hef átt í basli með einhvers lags „meiðsli“ sem hafa háð mér mjög lengi. Ég set „meiðsli“ innan gæsalappa því einkennin voru og eru frekar óljós og lengi vel áttaði ég mig ekki á því að um meiðsli væri að ræða. Í raun hefur þetta verið þannig undanfarin 2 ár að því meira sem ég æfi og legg á mig í æfingum því lélegri verð ég. Ég ýki ekki þegar ég segi að í sumar sem leið hafi ég alvarlega verið að spá í að hætta að æfa þríþraut, alveg búin að gefast upp á því að leggja hart að mér í æfingum svo mánuðum skipti án þess að það skilaði árangri. Þetta var bara hætt að vera gaman.

Í upphafi var þríþraut

Ég byrjaði að æfa þríþraut 2013. Var dugleg að keppa hér heima bæði í stuttum og lengri keppnum (m.a. þrisvar sinnum ½ IM í Kjós) og gekk bara ágætlega, náði að bæta mig milli ára. Hlaupin hafa alltaf verið mín veika hlið en eftir fyrstu árin í þríþraut hafði ég bætt mig heilmikið í hlaupum.

Barcelona var önnur heila járnkeppnin mín (IM) en ég hafði farið í IM New Zealand (NZ) fyrir rúmu 1 ½ ári síðan. Þeirri keppni lauk ég á tímanum 13.46 en í Barcelona kláraði ég á 12.03. Þetta er náttúrulega geggjuð bæting, 1 klst og 43 mín !! Það er því áhugavert að velta því fyrir sér hvernig standi á þessari bætingu, hvað var öðruvísi við þessar keppnir og þá sérstaklega hvað var öðruvísi við aðdragandann að þeim.

Gúa vinkona mín hafði fyrir löngu ákveðið að fara í IM NZ og plataði mig að koma með. Um haustið 2017 hófst því undirbúningur fyrir keppnina sem fór svo fram í byrjun mars 2018. Þessi vetur var frekar leiðinlegur veðurfarslega séð sem þýddi að löngu hjólaæfingarnar varð að taka á trainer og hlaupaæfingar voru oft í hálku og snjó. Svo þarf náttúrulega ekki að nefna að sundæfingar í víðavatni eða sjó voru ekki teknar á þessu tímabili. Ég fékk æfingaprógram hjá Viðari Braga og hann studdi mig í gegnum undirbúninginn. Ég æfði mjög vel og fór samviskusamlega eftir æfingaprógramminu. Mér leið hinsvegar ekkert sérlega vel og æfingarnar voru oft á tíðum mikið streð. Löngu hlaupin voru erfið, komst ekkert úr sporunum, púlsinn var hár og ég svitnaði eins og svín. Ég átti líka erfitt með að halda uppgefnu afli á hjólinu og sérstaklega á löngu æfingunum. Var meira og minna orðin úrvinda af þreytu í lok æfingar. Þarna fann ég ekki fyrir neinum verkjum eða þannig einkennum, þetta var bara eitthvað svo erfitt. Ræddi þetta oft við Viðar sem mælti með að ég færi í blóðprufu, hugsanlega væri blóðleysi að valda þessu. Blóðprufan reyndist hinsvegar glimrandi fín og ekki vottur af blóðleysi. Svona gekk undirbúningurinn sem sagt, auðvitað eitthvað upp og niður, en þrátt fyrir að hafa lagt vel inn í æfingabankann þá voru litlar sem engar bætingar í gangi á undirbúningstímabilinu. Svo kemur að keppninni í NZ og í stuttu máli þá gekk keppnin algerlega í takt við það hvernig æfingarnar höfðu gengið, byrjaði ágætlega sterk en kláraði veik. Sundið gekk framar vonum (sundtími 1.11). Það var synt í kristaltæru vatni í Lake Taupo sem var ótrúleg upplifun. Hjólið gekk nokkuð vel framan af, hélt því afli sem lagt var upp með en eftir ca 90 km þá fór ég að þreytast mjög, aflið datt niður og þetta var bara streð og mér leið ekkert vel (hjólatími 6.27). Var allveg búin á því eftir hjólið. Ég man að í T2 hugsaði ég jæja, nú ætla ég að hvíla mig, ég get ekki haldið áfram strax. En sjálfboðaliðunum fannst ég eitthvað vera róleg í tíðinni og hálfpartinn ráku mig af stað. Ég held að ég hafi hlaupið örfáa km þangað til að ég bara gat ekki meir og fór að labba. Þannig fór ég meira og minna gangandi í gegnum hlaupalegginn (hlaupa/göngutími: 5.48).

Miðað við IM Barcelona var NZ hjólabrautin með fleiri brekkur og malbikið grófara. Hlaupabrautin í NZ er líka nokkuð erfiðari en í Barcelona, margar brattar brekkur en samt stuttar.

Að safna járni er góð skemmtun

Plön um næsta IM hófust strax eftir NZ og fengum við vinkonurnar þá hugdettu að það væri gaman að taka IM í hverri heimsálfu á næstu 10 árum. Þá var fljótlega ákveðið að við skyldum fara til Brazilíu næst, eða í maí 2019. Á bjartsýnisaugnabliki síðastliðið haust skráði ég mig svo líka í IM Barcelona 2019 (6.október).

Í kjölfarið ákvað ég að leggja meiri áherslu á hlaupið, myndi örugglega verða betri ef ég bara æfði meira. Sumarið og haustið 2018 var ég dugleg að hlaupa. Það gekk samt ekkert sérstaklega vel, fann fyrir einhverju ójafnvægi í hlaupastílnum, svolítið eins og annar fóturinn væri lengri en hinn, þannig var tilfinningin. Fór tvö 10 km keppnishlaup um sumarið með hörmungar árangri, hljóp langtum hægar en ég hafði áður getað hlaupið. Við erum að tala um 7-8 mínútna lakari tími en ég átti best þrátt fyrir að hafa æft vel. Sem sagt þá varð ég sífellt lélegri og lélegri með meiri ástundun þrátt fyrir að um nein meiðsl væri að ræða, a.m.k. fann ég ekki fyrir neinum verkjum. Um haustið 2018 fór ég svo að finna fyrir sviða í hægri mjöðm og framan á læri á hlaupum. Þannig gekk þetta um haustið og veturinn, varð bara hægari á hlaupunum og varð reglulega að stoppa til að hvíla uppsafnaða þreytu og sviða í hægri fæti. Þessi einkenni fóru líka að gera vart við sig á hjólinu, var bara drulluléleg þar, en þetta klárlega háði mér meira á hlaupunum. Fór loksins í sjúkraþjálfun vildi meina að ég væri með vanvirkan hægri rassvöðva. Næstu mánuði gerði ég Jane Fonda æfingar samviskusamlega 2 sinnum á dag til að styrkja og virkja gluteus medius, en það hjálpaði ekki mikið. Fór seinna í sterasprautu þar sem sinafestubólgur á mjaðmasvæði komu í ljós. Þegar upp var staðið þá gerði það heldur ekki mikið fyrir mig.

Að gefast upp er ekki góð skemmtun…

Þetta var sem sagt síðastliðinn vetur og ég var komin í æfingaprógram fyrir IM Brasilíu. Þar sem hlaupin voru að ganga svona illa var planið að massa bara sundið og hjólið og láta svo hlaupið ráðast. En þegar 3-4 vikur voru í Brasilíukeppnina gafst ég upp og hætti við. Það sem réði úrslitum með þá ákvörðun voru sko alvöru „meiðsli“ með alvöru sársauka sem gerði það að verkum að ég gat ekki með nokkru móti hjólað. Þetta voru sko „álagsmeiðsli“ í klofi/hnakksvæði sem hafa reyndar verið krónískt vandamál hjá mér.  Er betri inná milli ef ég passa að sitja ekki dag eftir dag í hnakknum, en með versnunum. Þar með var IM Brasilía úr sögunni og ég sá ekki fyrir mér að IM Barcelona myndi ganga heldur vegna þess hve illa gekk með hlaupin og í raun hjólið líka. Ég mætti til dæmis ekki á fund með Viðari Braga og öðrum Blikum sem voru á leið til Barcelona í upphafi æfingaprógramms í sumar, ég var ekki að fara. Þarna var allt orðið hálf vonlaust, ég farin að hugsa um hvaða annað tómstundargaman ég gæti fundið mér ef ég hætti í þríþraut.

Tímamótin

En svo kemur að ákveðnum tímamótum þegar ég fer til kírópraktors. Hafði mjög litla trú á að það myndi gera neitt fyrir mig en ákveð að prófa. Skv. röntgenmyndum var ég með snúning á spjaldhrygg og snúning upp eftir allri hryggjarsúlunni. Það var bara eins og við manninn mælt að eftir 1-2 hnykk-tíma þá var bara tilfinningin á hjólinu orðin allt önnur. Ég var bara orðin miklu aflmeiri og fór meðal annars 100 km hjólatúr þar sem ég kláraði túrinn sterk. Þetta var ótrúlegt, meira að segja kírópraktorinn trúði þessu ekki. Líklegast voru þetta bara lyfleysuáhrif. Hvað um það, um miðjan júlí í sumar fer ég fer í TT Kleifarvatnskeppnina og var bara full af orku, kláraði sterk og bætti FTP-ið mitt frá því í júní um ca 7%. Ég átti sem sé mánaðargamalt FTP test sem ég tók fyrir WOW-cyclothonið og á þessum mánuði hafði ég bætt mig umtalsvert. Ekkert sérstakt sem ég var að gera öðruvísi á þessum mánuði. Eftir velgengni mína í TT-keppninni og almennt betri upplifun á hjólinu plantaðist fræið um að kannski gæti ég bara farið til Barcelona, en ég var samt ekki alveg að trúa þessari breytingu á mér. Ákveð að halda áfram æfa hjólreiðarnar, tók langar hjólaæfingar um helgar með æfingafélögum mínum sem voru á leið til Barcelona, en fór meira svona sem selskapsdama frekar en ég væri að æfa fyrir IM. Ég ræddi samt við Viðar Braga um það að leyfa mér að fylgjast með IM æfingaprógramminu, ef ske kynni að ég gæti farið. Hugmyndin var æfa hjólreiðarnar og sundið og sleppa því að æfa hlaupin, ég myndi bara labba hlaupalegginn. Viðar Bragi ráðlagði að í staðinn fyrir hlaupaæfingar myndi ég bæta inn 4. hjólaæfingunni (muscular endurance) og 4. sundæfingunni. Var samt öðru hvoru á þessu tímabili að prófa að hlaupa, fara á Esjuna en ég var ennþá hálf máttlaus í fætinum og gat ekki hlaupið án þess að þurfa að stoppa á nokkur hundruð metra fresti til að hvíla fótinn. Hjólreiðarnar gengu hinsvegar ótrúlega vel, og sundið gekk líka vel. Ég varð bara sterkari og sterkari með hverri æfingunni!! Þetta var stórkostleg breyting á mér og seinnipartinn í ágúst tek ég endanlega ákvörðun með það að fara í keppnina. Planið var ennþá að labba hlaupalegginn, hafði lítið hlaupið í sumar og bara stuttar vegalengdir. Í lok ágúst ræddum við Viðar að ég þyrfti nú að kannski að bæta einhvers konar hlaupi eða göngu inn í prógrammið, bæði til að halda hlaupa/göngu-vöðvum í æfingu og svo kannski til að sjá hvað væri raunhæft að ég gæti farið hratt yfir í keppninni. Prófaði þá að strunsa í 2 klukkustundir. Í því testi fann ég út að það hentaði mér að hlaupa/jogga í svona ca 20 andartök og ganga svo í 10 andartök. Eftir þessi 20 andartök var komin uppsöfnuð þreyta í hægri fótinn en með því að ganga inná milli var þetta vel gerlegt. Næstu vikurnar æfði ég þetta og var bara komin í ágætis gír. Þetta struns var orðið nokkuð stabílt á ca. 7 pace sem þýddi að ég ætti að geta farið hlaupalegginn á 5 tímum. Stuttu fyrir keppni tók ég nýtt FTP test og hólý mólý það var ekkert smá mikil bæting (9% bæting frá því í júlí-testinu og 17% bæting frá júní-testinu). Nú var áætlað afl sem ég ætti að geta haldið í keppninni, 30 wöttum hærri en í NZ, það munar nú aldeilis um minna. Ég var líka komin í betra sundform heldur en þá. Ég gerði mér því vonir um að ef allt myndi ganga upp þá gæti ég kannski farið undir 13 tímum. Viðar Bragi áætlaði að ég myndi fara þetta á 12 ½ tímum.

Eins og í draumi

Í raun er frekar lítið um IM Barcelona keppnina sjálfa að segja. Það voru draumaaðstæður þennan dag, hitastig í kringum 20 gráður, skýjað og sjórinn var sléttur. Var bara afslöppuð og hafði góða tilfinningu fyrir keppninni. Var reyndar með hálsbólgu og kvef 2-3 dögum fyrir keppni en leið ágætlega á keppnisdeginum. Sundið gekk vel, rúllandi start (sundtími: 1.08). Hjólaleggurinn gekk líka algerlega eins og í sögu. Var með fulla orku allan tímann, og alls ekkert neitt þreytt og orkulaus seinni helminginn eins og í NZ. Nærði mig á klukkustundarfresti og þá með einu geli, orkubar, eða snickers bita. Þetta var minni orkuinntaka heldur en í NZ en þá tróð ég í mig einhverju á 45 mín fresti. Það var bara allt of mikið fyrir mig (hjólatími 5.22 og meira en klukkutíma bæting frá NZ). Kom fersk inn í T2 og tilbúin í strunsið. Hitti Viðar Braga í brautinni sem sagði að ég væri 4. í aldursflokki eftir hjólið og nú væri bara að halda struns-áætlun. Fyrstu 10 km gengu vel, ca. pace 7 en svo fór mér að verða flögurt þannig að ég þurfti að hægja á mér. Hélt samt meira og minna planinu að labba ekki meira en 10 andartök, en „hlaupaparturinn“ styttist og það hægðist á mér. Hlaupatíminn endaði í 5.20 sem er ca hálftíma bæting frá NZ. Næring á hlaupinu var 1 kóksopi á hverri drykkjarstöð og 2x fékk ég mér appelsínusneið. Var með harðfisk sem ég ætlaði að narta í á hlaupunum, en það var ekki að gera sig og ekki séns að ég kæmi niður geli. Fannst ég ekki endilega vera orkulaus heldur bara með flökurleika sem var hægt að halda í skefjum með því að fara hægt yfir.

Komið í mark á Nýja-Sjálandi. Myndirnar frá Barcelona prentuðust ekki nógu vel!

Endaði keppnina í 14.sæti í aldursflokki (50-55 ára) af 41 sem kláruðu og það má segja að ég sé bara í skýjunum með þetta.

Er búin að átta mig á því að það er hægt að vera „meiddur“ án þess að vita af því –  sem er mjög absúrd. Þannig var klárlega ástandið í aðdragandanum að NZ og ástæða þess að ég gat ekki meira en ég gerði í þeirri keppni. Það var greinilega eitthvað sem var að hrjá mig, eitthvað sem átti eftir að koma betur í ljós seinna… Þetta concept mun örugglega enginn skilja sem les þetta en fyrir mér er þetta svona.

Eftir niðurstöðuna úr IM Barcelona og eftir eftir þróun síðustu vikna og mánuða í mínum „meiðsla“-málum er ég klárlega ekki búin að gefast upp á þríþraut. Við Gúa erum meira að segja búnar að ákveða næsta IM.

Átökin í Emilio-Romagna

Járn er hvetjandi

Fyrir réttu ári var ég á expóinu fyrir RM og hitti þar félagana Rúnar og Sigga sem ég hef verið rekast á annað slagið í hlaupabrölti mínu og þeir spyrja mig um hvað ég ætla að taka mér fyrir hendur í vetur en þarna í júlímánuði hafði ég lokið Laugavegshlaupinu og var ekki komin með önnur markmið og fannst vanta hvatningu til að fara út að skokka.
Þeir fara að segja mér frá keppni sem ber nafnið Ironman og er 3,8 km sund, 180 km hjól, 42 km hlaup og segjast vera búnir að skrá sig í Ironman Italy í Cervia og hvort ég vilji ekki bara skella mér með. Mér leist nú ekkert á þetta, fannst þetta vera utan minnar getu því ég hafði aldrei stigið á racer eða TT hjól og var sem næst ósyndur. Þetta fannst þeim ekki mikið mál enn sögðu einnig að það væri sennilega betra fyrir mig ef ég slægi til að skrá mig í þríþrautarfélag og byrja að synda strax á morgun 😊
Ég velti þessu fyrir mér í smá tíma, fór á kynningar hjá Breiðablik og Ægir3 og var uppnuminn af þessu fólki sem var að kynna þríþrautina því allir sem töluðu höfðu svo mikla ástríðu fyrir efninu að það var ekki hægt annað enn að hrífast með. Ég ákvað eftir þessa fundi að skrá mig og sjá til hvernig gengi og Ægir3 varð fyrir valinu sérstaklega vegna staðsetningar.
Sundæfingar gengu vel undir handleiðslu Gylfa og er hann held ég einn þolinmóðasti maður sem ég hef hitt, endalaust að svara sömu spurningunum frá manni og aldrei vottur af pirring yfir sundþokunni sem tekur yfir hausinn á manni eftir nokkra metra í sundinu.
Ég mætti á hjólaæfingar á Hybrid hjólinu mínu sem var verslað eftir þarfagreiningu síns tíma og tók þátt í öllum hjólaæfingum sem í boði voru og gerði mitt besta til að hanga aftan í mannskapnum enn þjálfararnir voru líka duglegir að hífa mann upp ef maður dróst aftur úr.
Svo var komið að því að kaupa racer til að geta tekið æfingar á næsta stig og mætir menn fundu rétta hjólið fyrir mig á tilboði sem ekki var hægt að hafna ( við vorum fjórir sammála um það ) og þarna fjárfesti ég í hjóli án pedala sem föður mínum heitnum hefði þótt skrítin kaup.
Konan mín var ekki jafn sammála okkur fjórum með ágæti kaupanna því í sömu viku var verið að skipta um allar hurðir í íbúðinni og hjólið slagaði upp í þá tölu með wattamæli.
Til að gera langa sögu stutta þá reyndi ég að mæta vel á æfingar allan veturinn og keppa í öllum sprettþrautum og sjósundum sem í boði voru hér heima um vorið og sumarið til að öðlast keppnisreynslu enda mælt með því af þessu úrvals þjálfarateymi sem Ægir3 hefur upp á að bjóða.

Keppnin

Emilia-Romagna svæðið geymir strandbæinn Cervia sem er í norður Ítalíu og er þekktur fyrir strendurnar sínar og fiskinn. Við vorum 9 manna hópur af fólki úr öllum áttum með mökum sem ætluðum að tækla þessa þraut. Hótelið mitt var vel staðsett, skiptisvæðið var beint fyrir utan innganginn á hótelinu.
Á föstudag var keppnisfundur og svo var hjólunum skilað á sinn stað á grindur sem voru merktar með keppnisnúmerinu og passaði ég mig á að taka mynd af staðsetningunni og leggja hana á minnið því enginn fer að leita að hjólinu sínu í hópil 3000 annara hjóla að morgni keppnisdags.
Að morgni laugardagsins fór ég snemma á skiptisvæðið sem var opið frá 05:00 og ætlaði að koma fyrir drykkjarbrúsum og hjólatölvu og athuga með hjólið en fann það hvergi og leitaði í stundarfjórðung sem var frekar stressandi en þá kom í ljós að ekki aðeins hafði hjólið verið fært frá götubrún að miðjusvæði heldur allur rekkinn líka um 50 metra og var ég ekki of glaður með það og fékk svo sem öngvar skýringar á því.
Dreif mig niður á strönd og sjórinn leit bara vel út, smá alda en ekkert til að hafa áhyggjur af en rauð flögg höfðu verið á sjónum í 2 daga.
Kom mér í fremsta sundhólfið sem var með tímann – 60 mín og voru keppendur ræstir 5 saman á 5 sek fresti. Mig langaði að reyna að negla sundið aðeins þrátt fyrir að vera með bólgna sin í öxlinni sem hafði strítt mér allan veturinn enn Gylfi sundþjálfari sagði við mig að sennilega hefðu þessi meiðsli bætt tæknina hjá mér því ég var alltaf að spara mig svo ég gæti synt án sársauka.

Sundið gekk ótrúlega vel, svona framarlega voru góðir sundmenn svo það var enginn í bringusundi sem þýddi færri spörk og betra draft enn auðvitað var eitthvað um að fólk gripi í fótinn á þér en ég held að það sé partur af þessu því maður gerði það sjálfur líka óviljandi enda held ég að enginn sé að leika sér að þessu. Jók hraðann í kringum snúningsbaujur til að fá betra flot og til að lenda ekki undir einhverjum og gekk það vel upp.
Sundtími á 1:06:40 3,8 km
Hljóp skiptisvæðið sem var 400 mtr og var búin að setja skóna á pedalana því það var bannað að hlaupa með þá í hendinni og ég vildi ekki hlaupa þessa vegalengd á skónum því það væri eins og að hlaupa á háum hælum (held ég).
T1 06:56

Fall er ekki fararheill

Það var gott að komast á hjólið. Ég ætlaði að halda 170 wöttum sem tókst og meðalwöttin hjá mér voru 176 . Fyrstu 30 mín á hjólinu voru hálf óbærilegar vegna sársauka í öxlinni eftir sundið en hver hola í malbikinu stakk mig svo mig langaði að orga enn svo dofnaði allt draslið og hjólið varð bærilegra.
Hjólaðir voru 2 hringir með 20 km upphafs og endakafla og veðrið var mjög gott enn hitinn um 20°c og fór hækkandi, brautin frekar flöt enn með 2 hækkunum sem voru stuttar enn brattar. Mér gekk vel að halda mínum wöttum og var ákveðinn að víkja ekki frá plani í fyrstu keppni en fannst oft ég geta gert mikið betur á hjólinu en plan er plan. Atvinnumennirnir tóku framúr og eins og Þórhallur vinur minn orðaði það, þá voru þeir eins og róbótar, langir, samlitir búningar og hjól, já eins og transformers, ógnarhraðir. Sá það var nóg að gera hjá sjúkrabílunum á hraðbrautinni enda nokkuð um slys og örmögnun.
Á einni drykkjarstöðinni í litlum bæ lenti ég í óhappi og féll harkalega á hellulagða götuna og fann mikið til í skrokknum, stumraði yfir hjólinu til að tékka á hvort það væri heilt og hélt þarna að keppnin væri búin hjá mér enda lak úr mér blóðið úr handlegg og fótlegg en Ítalarnir þarna skelltu mér upp á fákinn og ýttu mér af stað hrópandi einhverja vitleysu og það tók mig svona 3 mín að bíta sársaukann frá mér og halda haus.
Næring: 2 orkustykki 12 gel og sennilega 7-8 ltr af vökva innvortis og útvortis
Hjól 5:52:19 180 km
Skiptingin gekk allvel enn gleymdi sólarvörn í látunum
T2 07:11

Að æla í markinu er góð skemmtun…

Lagði af stað í hlaupið og leið vel en þarna var farið að bæta í hitann og hitastigið sennilega um 25°c. Passaði mig á að grípa svampa og klaka á öllum drykkjarstöðvum og planið var að hlaupa á pace 5:50 sem fljótlega fór suður hjá mér enn hlaupið var mér erfitt sökum hita. Eftir 21 km langaði mig bara að labba restina en lét mig hafa það að labba bara í gegnum drykkjarstöðvar. Um miðbik keppninar var mér orðið svo lítið óglatt og ældi í munninn svona 2x en stoppaði ekki. Kom í mark á 4:29 sem var svona 15 min frá því sem ég var búin að sjá fyrir mér og tók ég góðann endasprett í markið því þjálfararnir Geir og Ólafur voru búnir að segja að það mætti ekki skilja neitt eftir í brautinni og það væri ákveðið gæðamerki að æla í markinu og vildi ég alls ekki valda þeim vonbrigðum og uppfyllti samviskulega það skilyrði 10 min eftir að ég kom í mark.
Ég settist á bekk í tjaldinu og reyndi jafna mig og fyrir framan mig var bakki með einhverjum pylsum og gramsi og mér varð svo óglatt að horfa á hann að ég ældi í bakkann sem var mikill léttir á magann. Sjúkraliðar 2 stk voru beint fyrir framan mig og komu strax og tékkuðu á mér en töluðu enga ensku. Allt í einu var kominn hjólastóll fyrir framan mig sem mér fannst nú undarlegt, vissu þeir ekki að ég væri nýbúinn með maraþon 😊 en ákvað svo með sjálfum mér að þessir góðu menn ætluðu sennilega að trilla mér með forgang í nuddið og sturtuna sem mér var búið að hlakka svo til að fara í þegar ég kæmi í mark. Settist í stólinn og var keyrt beint fyrir framan sjúkratjald og beðinn að setjast á bekk þar, engin sturta eða nudd heldur 5 min bið þar sem ég horfði á þá og þeir á mig þangað til ég stóð upp, kvaddi og skellti mér i myndatöku og sturtu án hjálpar.
Næring. 8,5 gel,mikið vatn og Isiodrykkir
Hlaup 4:29:06 42 km
Heild:11:40:51

Sjálf keppnin var uppskeruhátíð ársþjálfunar með bestu æfingafélögum og þjálfurum sem ég hef kynnst og hlakka ég mikið til að halda áfram í þessu sporti
Það sem er mjög magnað að aldrei á þessum tíma sagði neinn af þessum reynsluboltum að þetta verkefni væri of erfitt heldur var alltaf hvatning í gangi og jákvætt tal hvernig best væri að framkvæma þetta og mér finnst við öll vera að uppskera þegar einhver af okkur klárar svona þraut hvar sem það er í heiminum.