Mín vegferð að verða járnkarl hófst fyrir heilum 33 árum þegar frændi minn uppnefndi mig Ívar hlújárn. Þarna var ég sex ára gamall og horfði á frænda minn með stjörnur í augum enda var hann 19 ára gamall mótorhjólatöffari sem seinna varð hann svo sjálfur mikill hjólreiðamaður, hann Sigurður Gylfason. Ég vissi svosem ekki hvað hlújárn þýddi á þessum tíma en ég vissi það að þetta var ekki gott uppnefni. Seinna var mér sagt að hlújárn þýddi annaðhvort eitthvað verkfæri eða lélegt járn, já þessi flotti frændi minn kallaði mig hreinlega aumingja þegar ég var sex ára gamall.
Það var svo ekki fyrr en ég kynntist tengdaföður mínum honum Trausta Jarli fyrir um sex árum sem ég áttaði mig á því hvernig ég myndi losna við hlújárnið og verða að alvöru járnkarli, þá var hann búinn að fara í allmarga járnkarla sjálfur sem og Guðjón Karl sonur hans. Ég hreifst strax að þessu brjálæði hjá þeim en þurfti nokkur ár í að sannfæra sjálfan mig í að ég gæti þetta sjálfur. Haustið 2021 þegar þeir feðgar voru að tala um þeirra síðustu járnkarla keppnir yfir kvöldverðaborðið og plana þann næsta að fara til Ítalíu í hópferð með Ægir3 og keppa þar, þá varð ég eitthvað æstur og sagði við þá að ég myndi fara og keppa með þeim í heilum járnkarli. Ég vissi strax að það var ekki aftur snúið enda stend ég við það sem ég segi. Það urðu nokkrar andvökunæturnar eftir þetta þar sem ég hugsaði hvað í andskotanum væri ég búinn að koma mér út í.
Ég skráði mig strax í Ægir3 í fjaraðild enda bjó ég þá í Reykholti og komst ekki á æfingar með þeim. Æfingarnar fóru að streyma til mín í gegnum Training Peaks og reyndi ég mitt besta að fara eftir þeim. Ég reyndi að leggja áherslu á sund og hjól en það voru mínir veiku hlekkir. Það var hjólað fyrir framan Netflix á kvöldin með mismikla hrifningu hjá konunni. Veturinn leið og ég náði að æfa mig nokkuð vel en þegar leið á vorið fór vinnan að aukast mikið svo og fluttum við til Hveragerðis og ég setti æfingarnar ekki á jafn hán stall eftir það en náði samt alltaf að koma einhverjum æfingum að.
Sumarið kom og ég tók þátt í Kópavogsþrautinni, Hafnarfjarðarþrautinni og svo Ólympískri á Laugarvatni (þar sem sundið nær drap mig úr kulda en ég þoli ílla kulda) reyndar ætlaði ég að fara í hálfan járnkarl þar en það var hætt við hann. Ég tók einnig þátt í öðrum hlaupakeppnum í sumar svo sem Hengil Ultra 53km, Laugaveginum, Fimmvörðuhálshlaupinu og svo Reykjavíkur maraþoninu.
Svo var farið til Ítalíu þann 13. september og ég var heldur betur kominn með mikinn kvíða fyrir keppninni með að hvort ég hreinlega gæti þetta þá sérstaklega að synda 3.8km í sjó með þúsundum annara keppenda að synda yfir mig. Geir Ómars þjálfari sagði við mig „Ívar þegar þú færð panik kastið eftir 100m taktu þá nokkur mjög létt bringusundstök og reyndu svo aftur þá kemur þetta hægt og rólega“ En markmiðið hjá mér var einfalt að klára keppnina innan tímamarka en ekki á einhverjum sérstökum tíma.
Keppnisdagurinn rann upp (reyndar degi of seinn þar sem keppnin var færð um einn dag vegna óveðurs). Ég náði að næra mig vel um morguninn en það hefur aldrei verið erfitt fyrir mig á keppnismorgnum. Sjórinn var kominn í 21 gráðu þannig að allir voru í wetsuit sem hjálpar mikið. Ég var ræstur rétt fyrir klukkan 8 að morgni en þá voru þegar um 2000 keppendur byrjaðir að synda en ég staðsetti mig í hægasta hraðahólfinu og mikið rétt panik kastið kom eftir sirka 100m og ég hugsaði hvað í andskotanum er ég að gera hérna ég á ekkert erindi í þessa keppni en þá varð mér hugsað til Geirs þjálfara og fór að hans ráðum og eftir sirka 400m var ég orðinn bara mjög brattur og fannst þetta bara gaman. Ég synti svona sirka 75% skriðsund og 25% bringusund. Sundið gekk heilt yfir mjög vel og leið mér vel þegar ég hljóp upp á ströndina eftir að hafa synt á 1:29.
Ég tók minn tíma í T1 enda lá mér ekki lífið á en þar hitti ég ofurpepparann Ísold Norðfjörð skælbrosandi og Geir Ómars fyrir utan girðinguna að hvetja okkur áfram. Ég lagði af stað í hjólið nokkuð rólega enda vildi ég ekki sprengja mig á þessum 180km. Eitthvað gekk ílla fyrir mig að halda vökva í allri keppninni en hann fór bara beint í gegnum líkamann á mér en ég lét það ekki stoppa mig og drakk þá bara meira og borðaði gel. Brautin virkilega flöt og hélt ég 30km hraða og passaði mig að drafta ekki neitt enda er það bannað. Eftir sirka 63km kemur erfitt klifur en ég náði að fara það upp sómasamlega og ekki sprengja mig, þegar ég var kominn niður brekkuna komu á móti mér fyrstu risa hóparnir sem voru að keppa í hálfum járnkarli og vildi ég alls ekki vera á sveitaveginum þegar þeir myndu ná mér, þannig að ég gaf í til að ná upp á hraðbraut sem og ég gerði, þetta tók all mikið úr mér en var samt sáttur með þessa ákvörðun. Seinni hringurinn gekk vel þangað til að ég kláraði brekkuna aftur þá var ég orðinn vel þreyttur og verkjaði mjög mikið í jörkunum á báðum löppum. Það fór sem fór að síðustu 45 km voru hreint helvíti og dólaði ég þá mikið til. Þegar það var sirka 2km í T2 var ég rauninni búinn að gefast upp og ætlaði ég bara að klára hjólið og hætta enda gríðarlegir verkir í jörkunum en þá hjólaði Ísold framhjá mér og peppaði mig allsvakalega aftur upp. hjólatíminn endaði á 6:35.
Ég kom inn í T2 með skjálfandi lappir en ákvað að reyna samt við hlaupið ég fór í hlaupaskóna og lagði af stað og mér til mikillar gleði þá fann ég ekkert fyrir eymslunum þegar ég fór að hlaupa. Fyrsti hringurinn gekk mjög vel (alltof vel) ég fór of hratt og ég vissi það vel en ég gat ekki hægt á mér. fyrsti hringur fór ég á 67min, á hringi 2 byrjaði ég að labba og fór hann á 95min, á þriðja hring náði ég að skokka nánast allt en mjög hægur og þann hring fór ég á 78min. Hringur 4 var bara gengið, skrokkurinn var alveg búinn og ég vissi það að núna var þetta bara að koma mér í markk, hringur 4 var á 110min. Það sem gerði hlaupið skemmtilegt að maður var alltaf að hitta Íslendinga sem voru annaðhvort að hlaupa eða hvetja á hliðarlínunni og gerði það mjög mikið fyrir mann. Þegar ég kom að rauða dreglinum kom þessi gríðarlegi kraftur í mann og hljóp ég í gegnum markið öskrandi og barði í brjóstkassann á mér þegar ég heyrði þessa frægu setningu sem alla dreymir um „Ívar you are an Ironman“. Trausti og Dísa tengdaforeldrar tóku á móti mér og brosið fór ekki af mér ég náði að klára þessa þolraun. lokatíminn var 14:30:25 og markmiðinu náð.
Líkaminn á mér eftir keppni er í ótrúlega góðu standi en auðvitað með harðsperrur. Hvort ég fari aftur í heilan járnkarl kemur í ljós seinna en samt ekki á næstunni því það er erfitt að æfa með ungt barn á heimilinu og hef ég ekki mikinn tíma í svona mikið æfingarálag en þríþraut mun ég stunda áfram á Íslandi og það með Ægir3.
En að lokum ætla ég að þakka frænda mínum honum Sigurði Gylfasyni að hafa uppnefnt mig hlújárn því ef ekki fyrir hann þá væri ég líklega ekki búinn með járnkarl og ætla ég ég að gefa honum viðurnefnið til baka og mun ég alltaf kalla hann Sigurð eða Sigga hlújárn (siggi það er bara ein leið að ná þessu uppnefni af þér).
Allt um þríþraut 